Κυριακή του Παραλύτου – «Κύριε, άνθρωπον ουκ έχω, ίνα όταν ταραχθή το ύδωρ, βάλη με εις κολυμβήθραν»

Απόστολος: Πραξ. θ΄32 – 42

Ευαγγέλιον: Ιωαν. ε΄ 1 - 15

«Κύριε, άνθρωπον ουκ έχω, ίνα όταν ταραχθή το ύδωρ, βάλη με εις κολυμβήθραν» (Ιωάν. ε΄,7)

   Τριάντα οκτώ χρόνια παράλυτος. Τριάντα οκτώ χρόνια δίπλα στην κολυμβήθρα. Πλήθος μεγάλο στριμωχνόταν γύρω, περιμένοντας τη στιγμή της αναταραχής του νερού να μπει και να θεραπευτεί. Mάταια περίμενε να βρεθεί κάποιος να τον βοηθήσει να μπει μέσα στην κολυμβήθρα και να θεραπευτεί.

 Δύσκολο για μας, αγαπητοί μου αδελφοί, να αντιληφθούμε τη σκηνή εκείνη. Τη θεία εκείνη στιγμή της αναταραχής του νερού, που με την βοήθεια του Θεού και την πίστη των ανθρώπων συνετελείτο το θαύμα της θεραπείας. Οι πιο πολλοί δεν μπορούσαν με τις δυνάμεις που διέθεταν, να προσεγγίσουν και να θεραπευτούν. Έπρεπε να έχουν κάποιον να τους βοηθήσει. Κάποιον που θα έπρεπε να βρίσκεται σαν να πούμε, σε επιφυλακή. Και φυσικά αυτό ήταν σχεδόν αδύνατο για τους περισσότερους. Και ενώ για τριάντα ολόκληρα χρόνια η ανθρώπινη βοήθεια δεν φάνηκε, απευθύνεται ο παραλυτος στον Κύριο.

   Δεν χρειάστηκε να κινηθεί το νερό της κολυμβήθρας. Δεν χρειάστηκε να βρεθεί κάποιος να τον σηκώσει και να τον βάλει μέσα στην κολυμβήθρα. Η πίστη του παράλυτου στη δύναμη του Χριστού και ο λόγος του Κυρίου : «άρον τον κράβαττόν σου και περιπάτει», ήταν αρκετά. Το θαύμα συνετελέσθη.

   Ο δυστυχής παράλυτος, απευθύνθηκε στον Κύριο, φανερώνοντας το μεγάλο του παράπονο. ΄»Κύριε, άνθρωπον ουκ έχω». Όταν ταραχθεί το νερό δεν έχω κάποιον να με σηκώσει και να με βάλει στην κολυμβήθρα.

    Και ο μεν παράλυτος, αγαπητοί μου αδελφοί, με την φανερή αδυναμία του, αλλά με την βοήθεια του Κυρίου και την αποδεδειγμένη πίστη του, θεραπεύτηκε. Υπάρχουν ωστόσο πολλοί, και όχι μόνο με φανερές αδυναμίες και ασθένειες, που δεν μπορούν να βρουν τρόπο θεραπείας. Υπάρχουν προβληματικές καταστάσεις που δεν εμπίπτουν στην αρμοδιότητα του γιατρού, που έχουν και αυτές ανάγκη θεραπείας. Ποικίλοι είναι οι λόγοι που περιορίζουν την δυνατότητα θεραπείας, των διαφόρων αυτών προβληματικών καταστάσεων ή ασθενειών. Αυτό όμως που πρέπει να σημειώσουμε με έμφαση, γνωστό άλλωστε σε όλους μας, είναι η αδιαφορία των ανθρώπων. Η αδιαφορία των συνανθρώπων μας, που δεν γυρίζουν να ρίξουν μια ματιά στο πάσχοντα. Να δούμε και να πλησιάσουμε τον άνθρωπο που ζει δίπλα μας, ακόμη στο ίδιο μας το σπίτι, κάποτε. Πολλές φορές αρκεί ένας απλός λόγος, με φανερό όμως το ενδιαφέρον μας. Ένα ερώτημα τουλάχιστον, για να πληροφορηθούμε με ειλικρίνεια το πρόβλημα. Μια απάντηση γεμάτη ενδιαφέρον και αγάπη, μπορεί να ικανοποιήσουν τον άνθρωπο που υποφέρει. Να τον ανακουφίσουν. Να του δώσουν τη δύναμη, να αντιμετωπίσει μόνος του, πλέον τις δύσκολες καταστάσεις. «Άνθρωπον ούκ έχω», παραπονείται ο παράλυτος. Χαρακτηρίζουμε κάποιους ότι διαθέτουν «ανθρωπιά». Και σημαίνει αυτό, εντιμότητα, ενδιαφέρον, ίσως ακόμη και καλοσύνη και αγάπη. Είναι αυτά που μπορεί να διαθέτει ο χριστιανός για τον πλησίον του. Το σκεφτόμαστε κάποτε; Το βλέπουμε, αγαπητοί μου αδελφοί, σαν καθήκον αγάπης για τον διπλανό μας, που ο Χριστός θυσιάστηκε; Το τηρούμε απλώς και αδιάφορα, όπως κάθε εντολή, ή περισσότερο από πραγματικό ενδιαφέρον, από αγάπη;

   Ο σύγχρονος κόσμος, στην πλειοψηφία του, χαρακτηρίζεται για τον έντονο ατομικισμό και την αδιαφορία. Είναι γενικό τα παράπονο, που εκφράζει χαρακτηριστικά στη σημερινή ευαγγελική περικοπή ο παράλυτος. Τον εαυτούλη μας φροντίζουμε. Τα συμφέροντά μας επιζητούμε. Αδιαφορούμε για τους άλλους, ακόμη και για τους δικούς μας, την οικογένειά μας. Ευτυχώς όμως βλέπουμε και στις μέρες μας αξιόλογα και φωτεινά παραδείγματα χριστιανικού ανθρωπισμού. Βλέπουμε πολλούς να μετατρέπουν την βαθιά και ανθρώπινη λύπη για τους δυστυχισμένους, σε έργα αγαθοποιίας. Και σαν χριστιανοί νοιώθουμε δικαιωμένοι. Στο μέτρο του δυνατού, πρόσφυγες και μετανάστες, και μάλιστα αλλόθρησκοι, που πλημμυρίζουν πόλεις και χωριά, βρίσκουν «άνθρωπο» συμπαραστάτη και βοηθό, στην ώρα της μεγάλης τους ανάγκης.

    Το τελευταίο, δηλαδή η χωρίς διάκριση παροχή βοήθειας και συμπαράστασης, σε αλλόθρησκους και εχθρούς ακόμη, δεν είναι μια απλή κοινωνική βοήθεια και καθήκον, αλλά χριστιανική πράξη αγάπης. Κάτι άλλο που παρετήρησα, αγαπητοί μου, και το θεωρώ σημαντικό, είναι τα τριάντα οκτώ χρόνια. Μην αναβάλουμε τις πράξεις αγάπης. Και αυτός που έχει ανάγκη πρέπει να εξυπηρετηθεί, αλλά και εμείς δεν ξέρουμε αν αύριο θα υπάρχουμε, αν μπορούμε κι αν έχουμε την ευκαιρία να κάνουμε μια αγαθοεργία.

    Κι ας μη λησμονούμε, ότι είμαστε αποδέκτες καθημερινά των πλούσιων δωρεών, παροχών του Θεού, ακόμη κι αυτές που δεν ζητούμε. Και φυσικά και εμείς οφείλουμε, με όσες δυνάμεις έχουμε, να προσφέρουμε. Από τον Κύριο μας περιμένουμε όλοι την βοήθειά του, τη στιγμή που δεν υπάρχει κανένας συμπαραστάτης δίπλα μας, στη δύσκολη ώρα. Γιατί Εκείνος γνωρίζει τι έχουμε ανάγκη και πότε πρέπει να την ικανοποιήσει. Το δικό μας το καθήκον είναι πολύ πιο απλό! Ας μη το λησμονούμε!!

 Δ.Γ.Σ.