Κυριακή του Θωμά –«Μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες»

Απόστολος: Α΄ Ιωάνν. Α΄ 1 – 7

Ευαγγέλιο: Ιωάνν. κ΄ 19 – 31

«Μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες» (Ιωάν. κ΄, 29)

   Το σκοτάδι της Μεγάλης Παρασκευής, αγαπητοί μου αδελφοί, σκεπάζει ακόμα βαρύ τις ψυχές των μαθητών του Κυρίου. Μέσα, όμως, στην καταθλιπτική και σκοτεινή αυτή ατμόσφαιρα, φαίνονται ήδη κάποιες ακτίνες φωτός. 

Οι μαθητές δεν τολμούν ακόμα να πιστέψουν στο μήνυμα των Μυροφόρων γυναικών και «για τον φόβο των Ιουδαίων», μένουν κλεισμένοι στο υπερώο της Ιερουσαλήμ. Κι έτσι όπως είναι τρομοκρατημένοι εισέρχεται ο Κύριος «κεκλεισμένων των θυρών» και στέκεται στο μέσο και τους λέει: «ειρήνη σ’ εσάς». Και για να βεβαιωθούν ότι είναι ο ίδιος, δείχνει τα χέρια Του και την πλευρά Του. Και χαίρονται που βλέπουν τον Κύριο. Ο Θωμάς, όμως, δεν γεύεται αυτή τη χαρά κι ενώ τον βεβαιώνουν οι άλλοι μαθητές, για την Ανάστασή Του, αυτός δεν πιστεύει ότι αναστήθηκε. Θέλει να Τον δεί, να Τον ψηλαφήσει και μετά να πιστέψει. Κι εμφανίζεται εκ νέου ο Κύριος και καλεί τον Θωμά να Τον ψηλαφήσει. Κι ο μέχρι τότε άπιστος Θωμάς, βλέπει, πιστεύει και ομολογεί τον Κύριο, Θεό Του. Κι εδώ είναι ακριβώς που ο Κύριος ελέγχει τον Θωμά, λέγοντάς του το «μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες». Ο μακαρισμός αυτός ελέχθη για όσους, δια μέσου των αιώνων, θα πίστευαν στον Κύριο και ότι δεν θα Τον έβλεπαν με τα μάτια τους. Ελέχθη άρα και για μας. Κι εφ’ όσον πιστεύουμε κι εμείς στο Χριστό και στην Ανάστασή Του, αλλά και σ’ όλα, όσα εδίδαξε και εποίησε, καλό είναι ν’ ασχοληθούμε κι εμείς σήμερα με το θέμα αυτό.

    Θαυμαστό, πράγματι, το γεγονός της εμφάνισης του Κυρίου στο Θωμά. Και δεν είναι, βέβαια, μόνο ο Θωμάς που δείχνει δυσπιστία στην Ανάσταση του Κυρίου. Οι Απόστολοι, που έδωσαν τη μαρτυρία τους ότι ο Χριστός αναστήθηκε εκ των νεκρών, δεν είναι καθόλου εύπιστοι. Όταν ακούνε από το στόμα των Μυροφόρων το μήνυμα της Ανάστασης του Διδασκάλου τους, δείχνουν πολλή δυσπιστία. Η μόνη διαφορά είναι ότι ο Θωμάς δείχνει και ένα είδος απιστίας. Γι’ αυτό και ο Αναστάς Κύριος, του δείχνει τα χέρια και την πλευρά και τον καλεί να βεβαιωθεί με τις αισθήσεις του για το γεγονός της Ανάστασης, με έντονη την προτροπή και «μη γίνου άπιστος, αλλά πιστός» (Ιωάν. Κ΄ 27). Και δεν είναι μόνο ο Θωμάς, αλλά και πολλοί άλλοι Απόστολοι, είναι περίτρομοι και καταπτοημένοι, όχι μόνο για τον φόβο των Ιουδαίων, αλλά και γιατί έχουν συγκλονιστεί από τον τόσο επώδυνο θάνατο του Διδασκάλου τους. Όλες τους οι ελπίδες έχουν σβήσει. Είναι πεπεισμένοι ότι η υπόθεση του Μεσσία έληξε άδοξα, με την Σταύρωσή Του. Δεν μπορούν να «πιστέψουν στα λόγια των Μυροφόρων γυναικών. Τα λόγια αυτά τους φαίνονται φλυαρίες, που δεν τις πιστεύουν», μας λέει ο ευαγγελιστής Λουκάς (Λουκ. ΚΔ΄ 11).

    Κι επειδή, υπάρχει αυτή η αμφιβολία, μεταξύ των Μαθητών Του, δεν περιορίζεται μόνο σ’ αυτές Του τις εμφανίσεις. Γι’ αυτό και βλέπουμε να εμφανίζεται στην συνέχεια, επανειλημμένα, στους δύσπιστους Μαθητές Του, ζωντανός, με πολλές αποδείξεις. Για «σαράντα μέρες εμφανίζεται σ’ αυτούς και τους μιλά σχετικά με τη Βασιλεία του Θεού» (Πράξ. Α΄ 3). Εισέρχεται, όπως  είπαμε, κεκλεισμένων των θυρών, διατηρεί στο σώμα Του σημάδια του πάθους Του, ζητά ο ίδιος να Τον ψηλαφήσουν, περπατά, συζητά και τρώει μαζί τους. Εμφανίζεται επανειλημμένα όχι μόνο στους Δώδεκα, αλλά και σε ομάδα μαθητών, περισσοτέρων από πεντακοσίους για να δώσει πειστήρια σε μεγαλύτερο αριθμό μαρτύρων, ώστε το θαύμα της Ανάστασης να μη επιδέχεται καμιά αμφιβολία. Μελετώντας τις Πράξεις των Αποστόλων, βλέπουμε το θάρρος και την τόλμη των Μαθητών του Κυρίου και την αυτοθυσία τους. Η Ανάσταση, που διαπιστώνουν με μύριους τρόπους, αυτή τους μεταβάλλει και τους εμψυχώνει ώστε στο μέλλον να ζουν με χαρά και να αντικρύζουν με αφοβία τον θάνατο.

    Οι Απόστολοι, λοιπόν, και οι άλλοι μαθητές με απόλυτη βεβαιότητα, διακηρύττουν στα πέρατα της γης, το γεγονός της Ανάστασης, ακόμα και μπροστά στους δυνατούς της γης. «Δεν μπορούμε να μη διαλαλούμε παντού αυτά που είδαμε και ακούσαμε» (Πράξ. Δ΄ 20), ότι «πραγματικά αναστήθηκε ο Κύριος» (Λουκ. ΚΔ΄ 34), μας λένε. Αυτό ήταν και είναι το κεντρικότερο σημείο στη ζωή της Εκκλησίας και πάνω σ’ αυτό στηρίζεται όλο το οικοδόμημα της πίστης μας. Γιατί η Ανάσταση του Χριστού είναι ατράνταχτη απόδειξη της Θεότητάς Του και προϋπόθεση της δικής μας Ανάστασης. Γι’ αυτό και με τη βεβαιότητα της Ανάστασης, έχυσαν το αίμα τους, μετά από διωγμούς και βασανιστήρια και αυτοί και εκατομμύρια άλλοι μάρτυρες. Μάρτυρες της Ανάστασης με το λόγο τους, με τη ζωή τους και το αίμα τους. Με την πίστη αυτή αμέτρητες ψυχές ελάτρευσαν τον Αναστάντα Κύριο, αφοσιώθηκαν σ’ Αυτό και έφθασαν σε ύψη αρετής και αγιότητας.

    Δεν έχουμε, επομένως, δικαίωμα να αρνηθούμε τη μαρτυρία όλων αυτών των μαρτύρων της Ανάστασης. Τοσούτω μάλλον ότι οι άγιοι αυτοί άνδρες δεν εδίστασαν να χύσουν και το αίμα τους για την αλήθεια αυτή. Προτίμησαν να πεθάνουν μαρτυρικά, παρά να αρνηθούν όσα είδαν και άκουσαν. Γι’ αυτό, ας μη ζητούμε με δυσπιστία θαύματα για να πιστέψουμε. Άλλωστε, με το « Μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες», ο Κύριος μακαρίζει αυτούς που δεν ζητούν αποδείξεις. Είμαστε, λοιπόν, ευτυχέστεροι όλοι εμείς οι πιστοί όλων των εποχών, όταν αισθανόμαστε την παρουσία του Αναστάντος Σωτήρος με τα πνευματικά μας μάτια και την αγγίζουμε με τα αισθητήρια της ψυχής μας. Κι έτσι γι’ αυτό και με βήμα σταθερό, ας βαδίσουμε για να κατακτήσουμε το πλήρωμα χαράς, κοντά στον Αναστάντα Κύριό μας, που θέλει να ανεβάσει όσους Τον πιστεύουν και Τον αγαπούν, στο ύψος που ανέβηκε Εκείνος. Στο ύψος της δόξας και της μακαριότητας των κληρονόμων του Θεού και των συγκληρονόμων του Χριστού. Ας ευχηθούμε, μεταξύ αυτών των μακαρίων και με τη χάρη του Αναστάντος Σωτήρος, να βρεθούμε και όλοι εμείς.

    Αδελφοί μου! Ο Αναστάς Κύριος συγκαταβαίνει στην δυσπιστία όχι μόνο του Θωμά, αλλά και στη δυσπιστία όλων μας. Κι’ όταν μερικές φορές ταλαιπωρούμαστε από σκέψεις εφιαλτικές, που μας βυθίζουν στο απαίσιο σκοτάδι της αμφιβολίας, ο Κύριος έρχεται να θέσει τέλος στις αμφιβολίες μας και να μας γεμίσει με θάρρος και ελπίδα και να μας επαναφέρει στο δρόμο της πίστεως. Ας καθαρίσουμε, λοιπόν, τις πνευματικές μας αισθήσεις για να δούμε κι εμείς το απρόσιτο φως της Ανάστασης. Τότε να είμαστε βέβαιοι ότι θα δούμε το Χριστό να μεταδίδει και σ’ εμάς τη χαρά της Ανάστασης.

Ηγούμενος Χρυσορρογιατίσσης Διονύσιος