Σε τί ελπίζουμε;

ΣΕ ΤΙ ΕΛΠΙΖΟΥΜΕ;

            Η κατάσταση στη χώρα μας, κατά γενική ομολογία βαίνει από το κακό στο χειρότερο. Οι οικονομικά ισχυροί και άπληστοι πιέζουν διαρκώς για τη λήψη προσθέτων μέτρων, προκειμένου να αυξήσουν την κατοχύρωση ότι θα είμαστε συνεπείς στην τακτοποίηση των υποχρεώσεών μας. Οι διαπραγματεύσεις παρατείνονται και η αβεβαιότητα συντελεί στην περαιτέρω απίσχναση της οικονομίας μας. Οι προσφερόμενες από την Πολιτεία υπηρεσίες καθίστανται ολοένα και λιγότερες. Η φυγή των νέων, επιστημόνων και μη, συνεχίζεται με γοργούς ρυθμούς. Τα προβλήματα εκ του εγκλωβισμού των προσφύγων και μεταναστών στο έδαφος της χώρας μας εντείνονται. Τα προβλήματα επιτείνονται από την κομματική αντιπαλότητα, την οποία δεν έχουν διάθεση οι πολιτικοί μας να απαλύνουν. Και η ελαφρότητα που μας διακατέχει όμως δεν φαίνεται να υποχωρεί! Δεν είναι λίγοι αυτοί που εξακολουθούν να τρέφουν ελπίδες για ανάκαμψη στο προσεχές μέλλον!

            Δυστυχώς ο λαός μας έχει εθισθεί να πιστεύει σε ενδοκοσμικούς «σωτήρες» και οι πλέον αυτοπροβαλλόμενοι ως τέτοιοι είναι οι πολιτικοί. Έχοντας ως κύριο εφόδιο τον δημαγωγικό λόγο εξαπατούν διαχρονικά τους λαούς με άφθονα ψέματα, τα οποία, δυστυχώς, οι λαοί έχουν εθιστεί να αποδέχονται. Τα κόμματα διαιρούν τον λαό και τελικά στρέφουν μερίδα αυτού εναντίον άλλης, με συνέπεια αυτός να παραμένει διαρκώς διχασμένος με ολέθριες τις συνέπειες για την εθνική συνοχή, αν έχει πλέον κάποιο νόημα ο όρος αυτός για την πλειοψηφία του λαού μας, καθώς για μια δυναμική μειοψηφία δεν έχει.

            Οι όψιμοι υπέρμαχοι της κυβέρνησης, όσοι βέβαια της απέμειναν, μετά την παταγώδη διάψευση του συνθήματος «η ελπίδα έρχεται», επιμένουν να πιστεύουν ότι τα στελέχη της δίνουν αγώνα υπέρ των δικαίων του λαού και της χώρας. Οι αντιπολιτευόμενοι, στους οποίους προστίθενται διαρκώς οι αίροντες την υποστήριξη ψήφου από την κυβέρνηση, την κατηγορούν για ανικανότητα και επικινδυνότητα. Και η διαμάχη καλά κρατεί, καθώς σπάνια κάποιος από τους αναλυτές, που υποτίθεται διαφωτίζουν τον λαό, χρησιμοποιεί τη γλώσσα της αλήθειας. Ας προσπαθήσουμε να καταθέσουμε κάποιες πικρές αλήθειες.

            Τι χώρα είναι η Ελλάδα; Ανεξάρτητη και αυτοκυβέρνηση; Χαράζουν οι κυβερνήσεις της και όχι μόνο η παρούσα πολιτική σύμφωνη προς τα συμφέροντα της χώρας και του λαού της; Όσοι τα πιστεύουν αυτά και είναι πρόθυμοι να απαντήσουν καταφατικά στα ερωτήματα πλανώνται κατά τρόπο τραγικό! Μάλιστα κάποιοι υπερόπτες επιχειρηματολογούν τονίζοντας ότι δημοκρατία έχουμε, αυτή μας παρέχει το δικαίωμα ψήφου, εμείς εκλέγουμε αυτούς που μας κυβερνούν. Εκ πρώτης όψεως το επιχείρημα φαντάζει λογικό. Ασφαλώς ο λαός επέλεξε ως πρώτο κατά τις πρόσφατες εκλογές το κυβερνόν κόμμα. Το ερώτημα είναι, γιατί το επέλεξε, αφού επί σειρά εκλογικών αναμετρήσεων τα στελέχη του κατά τη νύκτα των εκλογών αγωνιούσαν για την είσοδό του στη Βουλή; Αντιλήφθηκε ξαφνικά μεγάλο μέρος του λαού ότι κακώς προτιμούσε άλλα κόμματα, ενώ το πρόγραμμα του τώρα κυβερνώντος κόμματος ήταν κατά πολύ πιο φιλολαϊκό; Αφελής ερώτηση! Ο λαός έδωσε ψήφο τιμωρίας των κομμάτων που διαχειρίζονταν την εξουσία κατά τη μεταπολίτευση, ελκόμενος συνάμα από τα λάγνα συνθήματα «η ελπίδα έρχεται» και «θα σκίσουμε τα μνημόνια»! Οι αντιπολιτευόμενοι την κυβέρνηση, στο ερώτημα «και ποιος στο παρελθόν ανήλθε στην εξουσία χωρίς να εξαπατήσει τον λαό», απαντούν: Ασφαλώς ουδείς, αλλά οι σήμερα κυβερνώντες ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο. Δεν είναι σκοπός του παρόντος άρθρου να μετρήσει το μέγεθος της εξαπάτησης του λαού. Αρκεί να σημειωθεί ότι κάθε έντιμος πολίτης μη αφιονισμένος από κάποιο κόμμα αποδέχεται ότι το ψέμα κυριαρχεί στην πολιτική σκηνή. Ας προχωρήσουμε τώρα σε κάποιες επισημάνσεις.

            Αναρωτήθηκαν οι ενισχύσαντες το κυβερνόν κόμμα πώς ήταν δυνατόν να σχίσει τα μνημόνια; Ασφαλώς όχι. Συναισθηματικά ενεργούντες είπαν απλά: Τους άλλους τους δοκιμάσαμε και μας απογοήτευσαν. Ας δοκιμάσουμε επί τέλους κι αυτούς. Και οι νυν κυβερνώντες δεν ευθύνονται πρωτίστως επειδή δεν έσχισαν τα μνημόνια, αλλά, απεναντίας υπέγραψαν και άλλο (και ίσως υπογράψουν και άλλο). Να τα σκίσουν ήταν εμφανέστατο ότι δεν μπορούσαν. Ευθύνονται πρωτίστως επειδή δικαίωσαν τους υπεύθυνους για το κατάντημα της χώρας, οι οποίοι τώρα εμφανίζονται ως οι πλέον κατάλληλοι διαχειριστές της εξουσίας! Και η άθλια αντιπαράθεση, ως προς το επίπεδο του πολιτικού ήθους στη Βουλή, φανερώνει το κατάντημα της χώρας μας, ώστε κάποιοι να αρχίζουν και πάλι δειλά να ονειρεύονται μια δικτατορία ως τη μόνη, που θα μπορούσε να σώσει τη χώρα μας. Αφελείς και αυτοί, όπως και οι υποστηρικτές των κομμάτων του λεγόμενου δημοκρατικού τόξου, δεν θέτουν το ερώτημα, ώστε να απαντήσουν: Οι δικτάτορες έχουν διαφορετικό αφεντικό από αυτό των «δημοκρατικά» κυβερνώντων τη χώρα μας ή μήπως το ίδιο; Οι της επτάχρονης δικτατορίας ήσαν οι μόνοι που ελέγχονταν από τις ΗΠΑ ή μήπως δεν ελέγχονταν και αγωνίστηκαν για το εθνικό μεγαλείο;

            Η χώρα μας ήταν, όπως και όλες οι άλλες στην τράπεζα διανομής μετά τη λήξη του Β΄ μεγάλου πολέμου του 20ου αιώνα. Το θλιβερό είναι ότι ουδείς συνειδητοποίησε ότι από αυτόν εξήλθαν νικητές μόνο οι τραπεζίτες. Οι πολιτικά ισχυροί εκλέγονται, αφού προεπιλεγούν, για να εφαρμόσουν πολιτική υπαγορευόμενη άνωθεν. Συνεπώς, το σύστημα δεν ανησυχεί, αν κάπου εκλεγεί κυβέρνηση αυτοαποκαλούμενη της «Αριστεράς». Για τον απλούστατο λόγο: Ελέγχει όλες τις δομές εξουσίας. Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και της άθλιας οικονομίας, της αποκαλουμένης «της αγοράς» ή «φιλελεύθερης» ακόμη και να ήθελε κάποια κυβέρνηση, δεν θα μπορούσε να αντιπαραταχθεί προς το σύστημα περισσότερο από 24 ώρες. Συμπεράσματα: Η παράταση των διαπραγματεύσεων συνιστά μάχη ή θέατρο για εσωτερική κατανάλωση. Υπάρχει κυβέρνηση που μπορεί να μετριάσει τις απαιτήσεις των διεθνών τοκογλύφων; Γιατί θα τα κατάφερναν καλύτερα τώρα οι άλλοι που προηγουμένως μας οδήγησαν εδώ; Πώς θα ανακάμψει η οικονομία με νέα δόση δανεικών, από τα οποία τα περισσότερα θα δοθούν αμέσως για εξόφληση οφειλών μας. Γιατί πιστεύουμε ότι για όλα τα κακά φταίγουν κάποιοι ανθέλληνες πολιτικοί; Θα αλλάξει κάτι τώρα, που επίκειται η αποχώρηση από την πολιτική σκηνή των Μέρκελ και Σόιμπλε; Αυτοί χάραζαν την εξοντωτική σε βάρος της χώρας μας πολιτική ή οι τραπεζίτες;

            Λαέ μου, λαέ μου, θα καταλάβεις, επί τέλους ότι οι λαοί που δεν κυβερνούνται από τον Θεό κυβερνούνται από τυράννους και τυραννίσκους στην υπηρεσία των πρώτων; Ως πότε θα εμμένεις να τρέφεσαι με ενδοκοσμικές ελπίδες έχοντας απομακρυνθεί από τον Θεό, η πίστη και ελπίδα προς τον οποίο κράτησε τους προγόνους μας στο προσκήνιο της ιστορίας επί αιώνες;

                                                                                                                «ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»