Δύση καί τζιχαντισμός

Πολλοί ἀναλυτές τοῦ φαινομένου τοῦ τζιχαντισμοῦ, ὅπως ἐκδηλώνεται σήμερα, καί ἐπιστήμονες ἀπασχολοῦνται μέ τό ἐρώτημα, γιατί οἱ νέοι πού γεννήθηκαν καί μεγάλωσαν στήν Δύση ἐπιλέγουν νά γίνουν τζιχαντιστές καί νά πᾶνε στήν Συρία καί τό Ἰράκ καί νά πολεμήσουν στόν πόλεμο τῶν ἰσλαμικῶν κινημάτων. Τό ἐρώτημα πού τίθεται εἶναι: «Πῶς μπορεῖ κάποιος νά σταματήση τήν ροή τῶν νεαρῶν τζιχαντιστῶν πού ξεκινοῦν ἀπό ἄλλες χῶρες γιά νά πᾶνε στήν Συρία καί τό Ἰράκ;».

Τό Βῆμα φιλοξενεῖ ἄρθρο τοῦ Michel Bond πού ἀναλύει τό θέμα αὐτό (Τό Βῆμα, science, Κυριακή 28-9-2014).

Ὁ Σκότ Ἀτράν ὑποστηρίζει ὅτι «ἡ θεωρία τῆς πλύσεως τοῦ ἐγκεφάλου εἶναι μιά ἀνοησία». Ἐκεῖνο πού συμβαίνει εἶναι ὅτι πρόκειται «γιά ἄτομα πού "κολλᾶνε" μέ τούς φίλους τους καί πᾶνε σέ μιά δοξασμένη ἀποστολή». Ὁ Πίτερ Νόϊμαν λέγει ὅτι «ἕνας-δύο ἀπό αὐτούς ἴσως ἔφυγαν πρῶτοι, ἔμειναν σέ ἐπαφή μεταξύ τους καί ἕναν-ἕναν τράβηξαν τούς φίλους τους ἐκεῖ πέρα». Ἑπομένως, κατά τήν ἄποψη αὐτή εἶναι μῦθος ἡ προπαγάνδα καί ἡ «κατήχηση», ἀφοῦ σέ μεγαλύτερο βαθμό ἐπηρεάζονται ἀπό τούς φίλους τους.

Οἱ ἐρευνητές πιστεύουν ὅτι ἡ πλειονότητα τῶν νέων δέν τό κάνει γιατί πιστεύει τήν ἰδεολογία τῶν τζιχαντιστῶν, ἀλλά ὑπάρχουν καί ἄλλοι παράγοντες, ὅπως: «μιά προσωπική πικρία, ὅπως μιά κρίση ταυτότητας, ἡ ὁποία τούς κάνει νά ἀνοίγονται σέ μιά νέα θρησκεία ἤ πολιτική ἰδεολογία· μιά αἴσθηση ὅτι ἡ πολιτισμική ὁμάδα στήν ὁποία ἀνήκουν βρίσκεται ὑπό διωγμό· ἡ ἠθική ἀγανάκτηση ἀπέναντι σέ μιά ἀδικία (διάκριση ἐναντίον κάποιου συγγενοῦς τους, γιά παράδειγμα)· καί πρόσβαση σέ ἕνα πολιτικά ἐνεργό δίκτυο. Ἄν καί ὑπάρχουν ἐνδείξεις ὅτι ὁρισμένοι ἔχουν ἐπηρεαστῆ ἀπό σκληροπυρηνικούς Κληρικούς, αὐτή σπανίως εἶναι ἡ κύρια αἰτία».

Τό πρόβλημα, λοιπόν, εἶναι τό κλίμα πού ἐπικρατεῖ στόν δυτικό κόσμο, ἕνα κλῖμα λογικοκρατικό, ἄδικο, χωρίς νόημα καί σκοπό ζωῆς.

Νομίζω, ὅπως ἔχω ὑποστηρίξει στό παρελθόν μέ πολυσέλιδο κείμενό μου, μέ τίτλο «Δυτικός Χριστιανισμός καί Ἰσλαμισμός», ὅτι ὑπάρχουν κοινά σημεῖα μεταξύ τοῦ δυτικοῦ Χριστιανισμοῦ καί τοῦ Ἰσλαμισμοῦ στά θέματα τοῦ Θεοῦ, τοῦ μυστικισμοῦ, τοῦ κοινωνικοῦ καί ψυχικοῦ εὐδαιμονισμοῦ, τῶν ἱερῶν βιβλίων ὡς λόγου τοῦ Θεοῦ καί τοῦ θεοκρατικοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ. Τελικά, ὁ δυτικός Χριστιανισμός, παραδόξως, πλησιάζει περισσότερο πρός τόν Ἰσλαμισμό, ἀπό ἄποψη ἰδεολογίας καί μεθοδολογίας, παρά πρός τήν Ὀρθόδοξη θεολογία. Γι’ αὐτό ἕνας δυτικός Χριστιανός πιό εὔκολα γίνεται Μουσουλμάνος παρά ὀρθόδοξος Χριστιανός.

Πάντως, τό φαινόμενο αὐτό, πού νέοι ἐγκαταλείπουν τήν εἰρηνική κατάσταση πού ἐπικρατεῖ στήν Δύση καί πορεύονται σέ ἐμπόλεμες περιοχές στήν Μέση Ἀνατολή, χρήζει πολλῆς μελέτης. Κάτι στραβό ὑπάρχει στήν Δύση πού τροφοδοτεῖ τίς τρομοκρατικές ὀργανώσεις. Νέοι χωρίς νόημα στήν ζωή τους ἀναζητοῦν ἕνα νόημα ἔστω καί ἐγκληματικό! Γι’ αὐτό οἱ κοινωνίες μας χρειάζεται νά διοργανωθοῦν σέ σοβαρές καί πνευματικές βάσεις.

Ν.Ι.

Εκκλησιαστική Παρέμβαση, Οκτώβριος 2014

parembasis.gr