Κυριακή ΣΤ΄ Λουκά –«καὶ εὗρον καθήμενον τὸν ἄνθρωπον, ἀφ᾿ οὗ τὰ δαιμόνια ἐξεληλύθει, ἱματισμένο καὶ σωφρονοῦντα παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ, καὶ ἐφοβήθησαν»

Ἀπόστολος: Β´ Τιμ. 1-10

Εὐαγγέλιον: Λουκ. η´ 26-39

Ἦχος: γ´.— Ἑωθινόν: Θ´

«καὶ εὗρον καθήμενον τὸν ἄνθρωπον, ἀφ᾿ οὗ τὰ δαιμόνια ἐξεληλύθει, ἱματισμένο καὶ σωφρονοῦντα παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ, καὶ ἐφοβήθησαν»

Ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ ἔρχεται σὲ συνέχεια τῆς ἐπιτιμήσεως τῶν κυμάτων καὶ τῆς καταπαύσεως τῆς τρικυμισμένης λίμνης τῆς Γαλιλαίας, ὅπου ὁ Κύριος ἔδειξε τὴν θεϊκή Του κυριαρχία ἐπὶ τῶν στοιχείων τῆς φύσεως. Μὲ τὸ σημερινὸ θαῦμα τῆς θεραπείας τοῦ δαιμονιζομένου ὁ Κύριος δεικνύει ὅτι ἔχει ἐξουσία καὶ ἐπὶ τῶν ἀκαθάρτων πνευμάτων καὶ τῶν δαιμόνων.

Ὁ Κύριος διέπλευσε τὴν λίμνη Γεννησαρὲτ καὶ μετέβη στὴν χώρα τῶν Γαδαρηνῶν, ὅπου συνάντησε ἕνα δαιμονιζόμενο ἄνδρα, φρικτὸ καὶ φοβερὸ στὴν ὄψη, τὸν ὁποῖον τὰ πονηρὰ δαιμόνια ἐπὶ χρόνους πολλοὺς τὸν βασάνιζαν. Οἱ συμπολίτες του, γιὰ νὰ προστατευθοῦν καὶ νὰ προφυλάξουν καὶ τὸν ἴδιο τὸν δαιμονιζόμενο, τὸν ἔδεναν μὲ ἁλυσίδες, ἀλλὰ τὸ ἀκάθαρτο πνεῦμα ἦταν πιὸ ἰσχυρό, ἔσπαζε τὰ δεσμὰ τῶν ἁλυσίδων καὶ ἔσερνε τὸν ἄτυχο ἄνδρα στὶς ἐρημιὲς καὶ στὰ μνημεῖα τῶν νεκρῶν.

Ἐκεῖνο ποὺ μᾶς ἐντυπωσιάζει ἐξ ἀρχῆς εἶναι ἡ συμπεριφορὰ τῶν δαιμόνων ἐμπρὸς στὴν θεϊκὴ παρουσία τοῦ Χριστοῦ, Τὸν ὁποῖον ἀναγνωρίζουν, καὶ Τοῦ ἀπαντοῦν διά στόματος τοῦ δαιμονιζομένου, τὸν ὁποῖον κατεῖχαν, ὅτι εἶναι λεγεών, πολλὰ δηλαδὴ δαιμονικὰ πνεύματα, τὰ ὁποῖα μὲ τρόμο καὶ πανικὸ παρακαλοῦν νὰ μὴ τὰ στείλει ὁ Κύριος στὴν ἄβυσσο.

Δὲν ὑπάρχει τίποτε κοινὸ μεταξὺ τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν πονηρῶν δαιμόνων. Τὰ δαιμόνια σκοπὸ ἔχουν νὰ βασανίζουν τοὺς ἀνθρώπους, νὰ τοὺς κρατοῦν στὸ σκοτάδι, ἐνῶ ὁ Κύριος ἦλθε γιὰ νὰ συντρίψει τὶς δυνάμεις τοῦ σατανᾶ καὶ νὰ καταλύσει τὰ πονηρὰ ἔργα τοῦ σκότους. Οἱ δαίμονες τὸ ἀντιλαμβάνονται αὐτό, ὅταν λέγουν μὲ φωνὴ μεγάλη: "τί ἐμοὶ καὶ σοί, Ἰησοῦ, υἱὲ τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου;". Ἐμπρὸς στὴν θεϊκὴ δύναμη τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ τὰ δαιμόνια τρέμουν καὶ φρίττουν καθὼς φοβοῦνται τὴν τιμωρία τους, τὸν αἰώνιο βασανισμό, ποὺ τοὺς ἀναμένει στὴν ἄβυσσο τῆς κολάσεως. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ἐκλιπαροῦν τὸν Κύριο νὰ τοὺς ἐπιτρέψει νὰ εἰσέλθουν σὲ μία παρακείμενη ἀγέλη χοίρων.

Ὁ Κύριος συγκαταβαίνει στὸ αἴτημα τῶν δαιμόνων καὶ τοὺς ἐπιτρέπει νὰ εἰσέλθουν στοὺς χοίρους, οἰκονομῶν ἔτσι τὰ πράγματα, ὥστε καὶ ὁ βασανιζόμενος ἄνδρας νὰ ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ τὰ δαιμόνια, καὶ νὰ φανεῖ ἡ κακότητα τῶν δαιμόνων, πού, ἀφοῦ δὲν μποροῦν νὰ βλάψουν τὸν ἄνθρωπο, ὁδηγοῦν τὰ ζῶα στὸ νὰ κατακρημνισθοῦν καὶ νὰ πνιγοῦν στὴν λίμνη. Τὸ τελευταῖο ἐπίσης σήμαινε καὶ τιμωρία γιὰ τοὺς κατοίκους τῆς χώρας τῶν Γαδαρηνῶν, οἱ ὁποῖοι ἔτρεφαν ἀκάθαρτα ζῶα παραβαίνοντες τὸν Νόμον τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἀπηγόρευε κάτι τέτοιο (Δευτ. Ιδ´ 8).

Οἱ Γαδαρηνοὶ ποὺ πληροφορήθηκαν τὰ γεγονότα, ἐξῆλθαν πρὸς συνάντηση τοῦ Ἰησοῦ καὶ Τοῦ ἐζήτησαν νὰ φύγει ἀπὸ τὴν χώρα τους. Εἶχαν καταληφθεῖ ἀπὸ μεγάλο φόβο. Ἀντὶ νὰ χαροῦν βλέποντες τὸν συμπολίτη τους ἐλευθερωμένο ἀπὸ τὰ δεσμὰ τῶν δαιμονίων, ἐκεῖνοι ἐνδιαφέρθηκαν γιὰ τὴν ὑλικὴ ἀπώλεια, ποὺ ὑπέστησαν ἀπὸ τὸν πνιγμὸ τῶν χοίρων. Φόβος μεγάλος τοὺς κατέλαβε, ὅπως συμβαίνει μὲ ὅλους ἐκείνους ποὺ κατὰ βάθος γνωρίζουν ὅτι ζοῦν μία ζωή ποὺ δὲν συμφωνεῖ μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, καὶ ὅταν αἰσθάνονται ἀνάμεσά τους τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ, ἐλέγχονται καὶ γι᾽ αὐτὸ ζητοῦν ἀπὸ τὸν Χριστὸ νὰ φύγει ἀπὸ τὴν χώρα τους.

Καὶ σήμερα, πολλοὶ ποὺ ἔχουν ἐπιλέξει γιὰ τὴν ζωή τους τὸν δρόμο τῆς ὕλης καὶ τοῦ ἀνόμου κέρδους, ἔστω καὶ παραβιάζοντας τὸν Νόμο τοῦ Θεοῦ καὶ τοὺς ἠθικοὺς κανόνες, ἐλέγχονται ἀπὸ τὴν συνείδησή τους, ὅταν συναντοῦν κάποιον ποὺ ζεῖ μία ἁγία ζωή ἢ ποὺ θέλει νὰ τοὺς μιλήσει γιὰ τὸν Χριστόν, Ὅπως ἀκριβῶς οἱ Γαδαρηνοὶ τῆς Κ.Δ., ἔτσι καὶ οἱ σημερινοὶ ἀντίστοιχοι ἄνθρωποι προτιμοῦν νὰ διώξουν μακρυά τους τὸν Θεό, ὥστε τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ νὰ μὴ ἐλέγχει τὰ σκοτεινά τους ἔργα καὶ τὸν ἁμαρτωλὸ βίο, καὶ ἐπιλέγουν νὰ κυλοῦνται στὸν βόρβορο τῶν ἡδονῶν, σὰν τοὺς χοίρους, ἔστω καὶ ἂν ἡ ζωή αὐτὴ τοὺς ὁδηγεῖ στὸν κρημνὸ καὶ τὴν ἀπώλεια (Εὐθύμιος Ζιγαβηνός). Ἀντὶ νὰ μετανοήσουν καὶ νὰ ἀλλάξουν ζωή, προτιμοῦν νὰ ζοῦν μία ζωή μέσα στὴν ἁμαρτία.

Δυστυχῶς, πολλὲς φορὲς οἱ ἄνθρωποι, μὲ τὴν ἀπρόσεκτη καὶ ἁμαρτωλὴ ζωή παραχωροῦν δικαιώματα στὸν πονηρὸ νὰ εἰσέλθει σὲ αὐτοὺς καὶ νὰ τοὺς ταλαιπωρήσει μὲ φοβίες, μανίες, λογισμοὺς ποὺ τρελλαίνουν τοὺς ἀνθρώπους καὶ δὲν τοὺς ἀφήνουν νὰ ἡσυχάσουν ἢ ἀκόμη χειρότερο, κατέχονται ἀπὸ ἀκάθαρτα πνεύματα.

Ἀξίζει ἐπίσης νὰ σταθοῦμε στὴν περίπτωση τοῦ δαιμονιζομένου, ὁ ὁποῖος, ἀπελευθερωμένος ἀπὸ τὰ δαιμόνια, κάθεται ἥσυχος, ντυμένος καὶ σώφρων παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ. Ἡ ἀλλαγὴ στὴν ὄψη καὶ τὴν συμπεριφορά του μὲ τὴν προτέρα κατάσταση δαιμονοληψίας εἶναι τεράστια καὶ ἐντυπωσιακή. Ἀπὸ εὐγνωμοσύνη θέλει νὰ παραμείνει κοντὰ στὸν Χριστό. Καὶ πράγματι, ὅποιος ἔχει βρεῖ τὸν Χριστό, ἔχει βρεῖ τὴν γαλήνη καὶ τὴν χαρά, ὥστε νὰ μὴ θέλει πλέον νὰ ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ Αὐτόν.

Ἡ πνευματικὴ μεταμόρφωση εἶναι πλήρης καὶ ὁλοφάνερη στοὺς ἄλλους. Καὶ αὐτὴ ἀποτελεῖ τὴν καλύτερη μαρτυρία καὶ ὁμολογία γιὰ τὸν Χριστό. Γι᾽ αὐτὸ ὁ Κύριος λέγει στὸν θεραπευμένο ἄνδρα νὰ ἐπιστρέψει στὸ σπίτι του καὶ νὰ διηγηθεῖ στοὺς οἰκείους καὶ τοὺς συμπολίτες του ὅσα θαυμαστὰ ἐποίησε σὲ αὐτὸν ὁ Θεός. Οὐσιαστικὰ ὁ Κύριος τὸν ἐπανεντάσσει στὴν κοινωνία, τοῦ δίνει μία ἀποστολὴ γιὰ τὸν ἴδιο καὶ τοὺς συμπολίτες του, ὥστε καὶ μόνη ἡ παρουσία καὶ ὁ λόγος του νὰ ἀποτελοῦν ἰσχυρὲς μαρτυρίες ὑπὲρ τοῦ Χριστοῦ.

Ἐμεῖς ὀφείλουμε νὰ ζοῦμε μία προσεκτικὴ ζωή, νὰ μὴ παραμελοῦμε τὰ πνευματικά, νὰ μὴ ἐκχωροῦμε δικαιώματα καὶ ἔδαφος στὸν πονηρό, καὶ ὅλη μας ἡ ζωή νὰ ἀποτελεῖ μία χριστιανικὴ μαρτυρία καὶ ἕνα κάλεσμα πρὸς τοὺς γύρω μας νὰ ἀλλάξουν ζωή.

Ἀρχιμανδρίτης π. Κύριλλος Κεφαλόπουλος

Ορθόδοξος Τύπος, 17/10/2014