Ποιά φωνή θ’ ακουστεί…;

...Στα δάκρυα των ματιών μου θολώνουν οι μνήμες,

Διαχέονται οι στοχασμοί μου στα πελάγη των ονείρων μου,

Όταν στ’ αναπάντητα  ερωτήματα κατρακυλάει ο λογισμός,

Πριν το λυκαυγές ,τότε που τραυματισμένες οι ελπίδες μου

δύουν στους συμβιβασμούς σου και οι σιωπηλές κραυγές μου

  διαχέουν την απόγνωση…

  Και να σήμερα όλοι μας γινόμαστε μάρτυρες καταστάσεων που στο παρελθόν θα φάνταζαν ως κάτι το ψεύτικο, που δεν πιστεύαμε ότι μπορούσαν να υφίστανται. Δυστυχώς όμως η κοινωνία έχει άλλη γνώμη. Η εκάστοτε εξουσία διαφορετική πολιτική. Ο κόσμος της τέχνης παράξενη λογική. Η φύση της παρεχόμενης παιδείας παγκόσμια νοοτροπία, οικουμενική κουλτούρα. Η επιστήμη, ο χώρος της ιατρικής και της τεχνολογίας, μια παράλογη επιδίωξη:   Να μπορέσει ο άνθρωπος να γίνει θεός, χωρίς την παρουσία του Θεού. Η οικονομία μια άδικη- υλιστική φιλοδοξία: Ο κόσμος να πεινά, να βρίσκεται σε εξαθλίωση και οι λίγοι, αυτοί οι μικροί του κόσμου, να καρπώνονται τον πλούτο της γης.

   Απέναντι λοιπόν σ’ όλη αυτή την παγκόσμια αλλαγή ένα ερώτημα βγαίνει από την καρδιά μας: Ποιά φωνή θ’ ακουστεί;  Ποιός θα μιλήσει; Ποιός θα κρατήσει τα ζώπυρα της πίστεως και του Έθνους ζωντανά στις καρδιές και στις μνήμες των Ελλήνων; Ποιός θα παρηγορήσει την πληγωμένη ελληνική ψυχή που βλέπει τους κόπους χρόνων να διαγράφονται σαν να μην υπήρξαν ποτέ; Ποιός θα στηρίξει την νεολαία, την χρυσή ελπίδα του Έθνους μας, που γίνεται μάρτυρας εμπαιγμού και βλασφημίας των ιερών και των οσίων της πίστεως; Ποιός θα απαλύνει τον πόνο από τα νειάτα μας που δεν έχουν ελπίδα για το μέλλον, που δεν έχουν όραμα για τη ζωή, προοπτική για αλλαγή και αναγέννηση; Ποιός θα τους κρατήσει να μην δώσουν τέρμα στη  ζωή τους όταν οι περισσότεροι αν όχι όλοι τους οδηγούν εκεί;

    Την παιδεία την διέλυσαν, την ιστορία την παραχάραξαν μετατρέποντας την φρικτή σφαγή των Σμυρναίων σε απλό συνωστισμό σε καράβια, την προσφορά της Εκκλησίας στους αγώνες του Έθνους την μείωσαν, υποστηρίζοντας ότι δεν υπήρξε το κρυφό σχολειό και αποκρύπτοντας ότι η Εκκλησία υπήρξε μάνα και τροφός του δούλου Έθνους, το εθνικό συναίσθημα και την αγάπη στην πατρίδα την είπαν εθνικισμό, φανατισμό, μισαλλοδοξία, την εθνική ομοιογένεια προσπάθησαν να την αλλοιώσουν με το άνοιγμα των συνόρων, τα ιερά πρότυπα των νέων, τα χλεύασαν, τα υποτίμησαν, τους φόρτωσαν πάθη και αδυναμίες που οι ίδιοι οι σάτυροι είχαν στις πλάτες τους για να εφαρμοστεί αυτό που εύστοχα λέχθηκε: …Οι άνθρωποι μέσα από την υποτίμηση και την μείωση των άλλων ψάχνουν την δικιά τους δικαιολόγηση για τα πάθη τους… Την Εκκλησία θέλησαν να την βάλουν στο περιθώριο, να μην  έχει λόγο για εθνικά και κοινωνικά θέματα, γιατί όπως είπαν δεν αρμόζει στην υπόστασή της, την δυσκόλεψαν στο πολυδιάστατο έργο της, της έφεραν εμπόδια και την θεώρησαν ως μια αιτία για το κατάντημα της χώρας.

    Αλλά κανείς δεν μπόρεσε να καταλάβει πως σήμερα ζούμε σε αποκαλυπτική εποχή. Ζούμε το θαύμα της Εκκλησίας του Χριστού. Όταν ο Χριστός είπε για την Εκκλησία Του ότι «πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτοίς», οι μαθηταί Του αριθμούσαν μερικές δεκάδες μέλη. Έκτοτε, πέρασαν δύο χιλιάδες χρόνια. Διαλύθηκαν αυτοκρατορίες, ξεχάσθηκαν φιλοσοφικά συστήματα, κατέρρευσαν κοσμοθεωρίες και η Εκκλησία του Χριστού παραμένει φάρος της οικουμένης. Αυτό δεν είναι θαύμα;       (π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος)

     Και ωσάν κραυγή αγωνίας από τα τρίσβαθα της ψυχής του Έλληνα βγαίνει η προσευχή προς την μάνα Εκκλησία:

   Ο Λαός και πάλι Σε έχει ανάγκη, Σε χρειάζεται έστω και αν προσωρινά Σε λύπησε και ξερίζωσε την καρδιά Σου.  Άκου τα καρδιοχτύπια μας για Σένα, όλο αγωνία, αγάπη, τρυφερότητα. Αφηνόμαστε στην αγκαλιά της Εκκλησίας ,της μάνας μας. Κρυβόμαστε  εκεί, την αγκαλιάζουμε σφικτά, κρατιόμαστε  γερά απ' Αυτήν . Αυτή ξέρει καλύτερα κι από μένα κι από σένα.

Ιεροδιάκονος π. Ιερόθεος Ανδρουτσόπουλος - Αναπλαστική