Ο βίος του δολοφόνου του Τάσου Ισαάκ. Προκαλεί ο Ερχάν Αρικλί μετά την απελευθέρωσή του από τις Αρχές της Κιργισίας

Ο βίος του δολοφόνου του Τάσου Ισαάκ

Ενας από τους έξι καταζητούμενους για την άγρια δολοφονία του Τάσου Ισαάκ στις 11 Αυγούστου 1996 , ο Ερχάν Αρικλί, συνελήφθη στο διεθνές αεροδρόμιο Μάνας της πρωτεύουσας της Κιργισίας, την Μπισκέκ, σε εκτέλεση διεθνούς εντάλματος σύλληψης της Ιντερπόλ. Δύο μέρες μετά από έντονα διαβήματα της τουρκικής πρεσβείας στη χώρα αφέθηκε ελεύθερος, με το δικαστήριο του Sverdlovsk της Κιργισίας να επικαλείται έλλειψη στοιχείων που να δικαιολογούν την περαιτέρω κράτησή του. Ο ίδιος αρνείται κάθε ανάμιξη στη δολοφονία και ισχυρίζεται ότι τη μέρα εκείνη βρισκόταν στη Λευκωσία.

Το όλο θέμα προβλήθηκε τόσο στον τουρκικό όσο και στον τ/κ Τύπο, με τους Τούρκους να κάνουν λόγο για ε/κ πλεκτάνη και τον λεγόμενο υπουργό Εξωτερικών Χουσεΐν Οζγκιουργκιούν να δηλώνει ότι παρακολουθούν το όλο θέμα. Προκλητικότατος ο Αρικλί δήλωσε ότι η ε/κ πλευρά θα πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι δεν μπορεί να κάνει ό,τι επιθυμεί στην Κεντρική Ασία, υπονοώντας ότι στις τουρκογενείς Δημοκρατίες της Κεντρικής Ασίας η Τουρκία έχει το πάνω χέρι. Για τις προσπάθειες και απαίτηση των κυπριακών Αρχών για έκδοσή του ο Αρικλί δήλωσε ότι είναι πρόθυμος να παραδοθεί, αρκεί να του το ζητήσουν οι λεγόμενες Αρχές του ψευδοκράτους.

Ίσως αν βρισκόμασταν στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ΄90 οι δηλώσεις του Αρικλί να είχαν κάποια βάση, καθ’ ότι οι νέες Δημοκρατίες είδαν την Τουρκία ως τον Μεγάλο Αδελφό που θα τις βοηθούσε να βρουν τα πόδια τους μετά από σοβιετική επιρροή δεκαετιών. Γρήγορα, όμως, αντιλήφθηκαν ότι η οικονομία της Τουρκίας και η στόχοι της Άγκυρας δεν εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους, και αντί του ρόλου του προστάτη που επεδίωκε η Άγκυρα, προτίμησαν τη σύναψη διακρατικών σχέσεων.

Μια από τις χώρες της Κεντρική Ασίας είναι και η Κιργισία. Επί συνασπισμού των κομμάτων Ρεπουμπλικανικού Τουρκικού-Δημοκρατικού λειτούργησε στην πρωτεύουσα Μπισκέκ «αντιπροσωπέια» της «ΤΔΒΚ» (2005), με «αντιπρόσωπο» τον πανταχού παρόντα Ερχάν Αρικλί. Όπως συμβαίνει σε παρόμοιες περιπτώσεις, η «εταιρεία» ήταν εγγεγραμμένη στον έφορο Εταιρειών της χώρας. Η «αντιπροσωπεία» ανέπτυξε έντονη δράση όχι μόνο στην Κιργισία αλλά και στις τουρκογενείς χώρες της περιοχής και κυρίως πέτυχε να έχει καλές σχέσεις με βουλευτές, αριθμός των οποίων επισκέφθηκε και τα κατεχόμενα (20/10/2005). Ο επικεφαλής της κιργισιακής κοινοβουλευτικής αποστολής Ασλάν Μαλίεβ συναντήθηκε με την τ/κ ηγεσία και αναφέρθηκε στους αδελφικούς δεσμούς της χώρας του με το ψευδοκράτος, υπογραμμίζοντας την επιθυμία των Τ/κ για λύση, όπως αυτή εκφράστηκε στο δημοψήφισμα. Ένας άλλος στόχος της «αντιπροσωπείας» ήταν να άρει το λεγόμενο αθλητικό εμπάργκο των Τ/κ και προς τον σκοπό οργάνωσε κάθοδο στο νησί των εθνικών ομάδων ποδοσφαίρου και μπάσκετ (2006). Τα φύλλα της εποχής αναφέρονταν στο γεγονός ότι η Κιργισία είναι μέλος της ΦΙΦΑ με τον τότε λεγόμενο υπουργό Εξωτερικών Σερντάρ Ντενκτάς να επαναλαμβάνει ότι η αποστολή έχει ανθρωπιστικό, φιλικό και αδελφικό χαρακτήρα και καμιά σχέση με την πολιτική. Όταν το 2008 σημειώθηκε ο μεγάλος σεισμός στην Κιργισία, οι Τ/κ προθυμοποιήθηκαν να αποστείλουν βοήθεια. Η βοήθεια απεστάλη με αεροσκάφος των Τ/κ Αερογραμμών, το οποίο εκτέλεσε απευθείας πτήση από το αεροδρόμιο της Τύμπου.

Ο Αρικλί θέλει να πιστεύει ότι όλες οι εξελίξεις αυτές οφείλονταν στη δράση του και στις διαπροσωπικές σχέσεις που είχε στη χώρα αυτή. Και ενώ πίστευε ότι είναι αναντικατάστατος, στις 30 Αυγούστου 2008 η τότε ψευδοκυβέρνηση συνασπισμού τον έπαυσε. Η απρόσμενη αυτή εξέλιξη τον υποχρέωσε να προσφύγει στη Δικαιοσύνη, καθ’ ότι, όπως ισχυριζόταν, παραβιάζονταν οι πρόνοιες του συμβολαίου του.

Η υπό τον Έρογλου νέα «κυβέρνηση», επικαλούμενη οικονομικούς λόγους, ανέστειλε τη λειτουργία το «Γραφείο Τουρισμού της Οικονομίας», που από διοικητικής απόψεως υπάγονταν στο «Υπουργείο Εξωτερικών» και από οικονομικής στο «Υπουργείο Τουρισμού». Υπήρξαν αντιδράσεις τόσο από την τουρκική πρεσβεία στην Κιργισία όσο και από την Ομάδα Φιλίας Κιργισίας- ψευδοκράτους. Επειδή το κατοχικό καθεστώς αψήφησε τις αντιδράσεις της Ομάδας Φιλίας, τα μέλη της θεώρησαν σκόπιμο να την διαλύσουν, κάτι που, όπως ισχυρίζονται οι Τούρκοι, εκμεταλλεύτηκαν οι Ε/κ και ο Κύπριος πρέσβης έδωσε τα διαπιστευτήριά του στον πρόεδρο της Κιργισίας.

Όσον αφορά τον Αρικλί, πρόκειται για έναν έποικο ο οποίος ήλθε στο νησίτο 1976. Αρκετές φορές έχει απασχολήσει τον τ/κ Τύπο με τις προκλητικές και όλο μίσος δηλώσεις του. Κατά το παρελθόν ήταν υποψήφιος του Δημοκρατικού Κόμματος στις «βουλευτικές εκλογές» στην εκλογική περιφέρεια Αμμοχώστου και συντονιστής του εκλογικού επιτελείου του κόμματος. Για ένα διάστημα χρημάτισε ακόλουθος Τουρισμού στη λεγόμενη αντιπροσωπεία του Μπακού στο Αζερμπαϊτζάν, στο πανεπιστήμιο του οποίου έκανε το διδακτορικό του. Το καθεστώς απασχόλησής του προκάλεσε σοβαρές τριβές μεταξύ των δύο συνεταίρων στην ψευδοκυβέρνηση συνασπισμού (Σογιέρ-Σερντάρ), με τον πρώτο να δηλώνει ότι ο Αρικλί δεν είχε υπαλληλικό καθεστώς στο Μπακού, δεν ήταν ούτε «διπλωματικός αντιπρόσωπος» και ούτε «ακόλουθος Τουρισμού», αλλά απασχολείτο εκεί ως έκτακτος με τις αποδοχές του να καταβάλλονται από κάποιο κονδύλι του Ταμείου Τουρισμού. Οι θέσεις του Δημοκρατικού Κόμματος ήταν διαφορετικές. Όπως δήλωσε αξιωματούχος του κόμματος στη Βολκάν, ο Αρικλί θα διορίζονταν «διπλωματικός αντιπρόσωπος» αμέσως με το πέρας της θητεία του Μουσταφά Εβράν. Η διαμάχη και διαξιφισμοί των δύο κομμάτων για χάρη του Αρικλί συνεχίστηκαν για αρκετές μέρες, με νικητή το μεγάλο συνεταίρο της ψευδοκυβέρνησης Σογιέρ, ο οποίος είχε απειλήσει ότι η επίμονη του Σερντάρ για το καθεστώς απασχόλησης του Αρικλί θα προκαλούσε κρίση στην συνεργασία των κομμάτων. Πολλοί απέδωσαν τον πόλεμο του ΡΤΚ και του Σογιέρ κατά του Αρικλί στο ότι εργάστηκε για το «όχι» στο δημοψήφισμα.

Οι σχέσεις του Αρικλί με το Αζεμπαϊτζάν χρονολογούνται πολύ πριν, και συγκεκριμένα το 1993, όταν επί ημερών του πρώην ηγέτη του Ελτσίμπεϊ λειτούργησε στα κατεχόμενα η αντιπροσωπεία του Λαϊκού Μετώπου Αζερμπαϊτζάν (τα εγκαίνια τέλεσε ο Ραούφ Ντενκτάς) με τον Αρικλί να διορίζεται επικεφαλής της αντιπροσωπείας. Σύμφωνα με άρθρο του Αρικλί στη Βολκάν, ο Ελτσίμπεϊ στόχευε να αναβαθμίσει σε πρώτη φάση την «αντιπροσωπεία» αυτή σε «Αντιπροσωπεία Εμπορικών και Πολιτιστικών Υποθέσεων» και σε δεύτερη σε «Πρεσβεία».

Η αντιπροσωπεία ήταν βραχύβια. Με την ανατροπή του Ελτσίμπεϊ, ο διάδοχός του Χαϊντάρ Αλίεβ την κατάργησε. Για χρόνια τώρα ο Αρικλί δεν έχει χωνέψει την ενέργεια της οικογένειας Αλίεβ εναντίον του και σε άρθρο του που δημοσιεύτηκε στην Κίπρισλι (24/1/2002) αποκαλεί αλήτη τον γιο του Χαϊντάρ και νυν πρόεδρο του Αζερμαϊτζάν, Ιλχάμ Αλίεβ, και ισχυρίζεται ότι είναι άτομο του υποκόσμου με πάθος το κουμάρι και για κάθε συναλλαγή με το επίσημο Μπακού απαραίτητα πρέπει να πάρει την προμήθειά του. Είναι ενοχλημένος με τον Ιλχάμ επειδή δεν τήρησε την υπόσχεσή του που έδωσε στους Τ/κ, «αν στο δημοψήφισμα ο Βορράς ψηφίσει “ναι” και ο Νότος “όχι”, θα είμαστε η πρώτη χώρα που θα αναγνωρίσουμε την “ΤΔΒΚ”». Πυρ και μανία ο Αρικλί και με την στάση των Αζέρων βουλευτών στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης, οι οποίοι προτίμησαν να μη λάβουν μέρος στην ψηφοφορία για την εκπροσώπηση των Τ/κυπρίων.

ΠΟΙΟΙ ΚΑΤΑΖΗΤΟΥΝΤΑΙ

Στις 22 Νοεμβρίου 1996 η Γενική Εισαγγελία της Κυπριακής Δημοκρατίας απέστειλε στην Ιντερπόλ τα ονόματα έξι Τούρκων που ενέχονταν στη δολοφονία του Τάσου Ισαάκ. Πρόκειται για τους Ερχάν Αρικλί (ο οποίος την εποχή εκείνη ήταν πρόεδρος της οργάνωσης Τουρκ-Μπιρ), Μεχμέτ Μουσταφά Αρσλάν (πρόεδρο των Γκρίζων Λύκων στα κατεχόμενα), Φικρέτ Βελί Κόρελι (από την Πάφο, ασχολείται με επιδιορθώσεις ποδηλάτων), Πολάτ Φικρέτ Κόρελι (νεαρό, 22 ετών, από την Αμμόχωστο, γιο του προηγούμενου), Χασίμ Γιλμάζ (ιδιοκτήτη καφετέριας στην Κερύνεια) και Μουσταφά Εργκούν («αστυνομικό»).

Απειλούσε Λεβέντ και Αβρούπα το 2001

ΣΤΙΣ28/10/2001 απέστειλε επιστολή του αρχισυντάκτη της εφημερίδας Αφρίκα (τότε Αβρούπα) Σενέρ Λεβέντ και μεταξύ άλλων έγραφε : «Αισθάνομαι υπερήφανος που είμαι μέλος της τ/κ κοινότητας και σας αναφέρω ότι τα γραφόμενά σας για απέλαση και “κάποια μέρα θα πάτε από εκεί που ήλθατε” ουδόλως με αγγίζουν. Εγώ ήλθα στο νησί το 1976. Ομεγαλύτερος αδελφός μου πολέμησε στα εδάφη αυτά στις τάξεις των τουρκικών ειρηνευτικών δυνάμεων σ.σ. στρατός κατοχής). Εγώ, όπως και χιλιάδες άλλοι Τούρκοι, εγκατασταθήκαμε στο νησί. Αποδεχτήκαμε τα εδάφη αυτά πατρίδα μας και εδώ δημιουργήσαμε οικογένειες. Εσείς και οι ομοϊδεάτες σας θα πρέπει να συνηθίσετε τη συμβίωση μαζί μας. Είναι πρόβλημά σας αν δεν θέλετε να συνηθίσετε και να ζήσετε μαζί μας. Οι πόρτες την “ΤΔΒΚ” είναι ορθάνοικτες. Εμείς πάντως σας βλέπουμε ως αδέλφια μας. Υπάρχει μια ομάδα δημοσιογράφων, μεταξύ των οποίων και εσείς, που ισχυρίζεται ότι γράφω καθ’ υπαγόρευση του διοικητή των Δυνάμεων Ασφαλείας ή/και του προέδρου της Δημοκρατίας. Να γνωρίζετε ότι αρθρογραφώ εδώ και 17 χρόνια και ουδέποτε έγραψα κάτι καθ’ υπαγόρευση.

Τα γραπτά μου δεσμεύουν αποκλειστικά εμένα. Ενόσω οι προδότες συνεχίσουν την εσχάτη προδοσία, η πένα μου θα είναι πιο σκληρή και αιχμηρή».

Στις 23/9/01 σε άρθρο που φέρει την υπογραφή του έγραφε: «Η Αγία Σοφία είναι μια πληγή που αιμορραγεί.

Με την μετατροπή του τζαμιού σε μουσείο θα τρίζουν τα κόκκαλα του Μωάμεθ του Πορθητή. Όπως σε κάθε περίπτωση, έτσι και στο θέμα της Αγίας Σοφίας κάποιοι προβάλουν τον Ατατούρκ και ισχυρίζονται ότι ήταν δική του εντολή. Αυτά είναι αρλούμπες. Το τζαμί ανέστειλε τη λειτουργία του για ανακαίνιση και στη συνέχεια ένα τμήμα του μετατράπηκε σε μουσείο, αλλά με την άσκηση πιέσεων από την Ευρώπη απαγορεύτηκε η προσευχή των μουσουλμάνων. Η κατάσταση όπως διαμορφώθηκε αντιβαίνει και στο Εβκαφικό Δίκαιο, αφού η Αγία Σοφία είναι ειδικό βακουφικό ίδρυμα του Μωάμεθ του Πορθητή. Στο βακουφικό έγγραφο σημειώνεται ότι ενόσω υπάρχει ο κόσμος, το κτήριο θα χρησιμοποιείται για προσευχή».

Κατηγορούσε όλους για προδοσία

Ενοχλημένος από τη στάση αριθμού ΜΜΕ τα οποία αποκαλύπτουν τις παρανομίες και αυθαιρεσίες του τουρκικού Στρατού στα κατεχόμενα, ο Αρικλί κατηγορούσε τους συντάκτες τους προδότες και δήλωνε (25 Οκτωβρίου 2001, Κίπρισλι): «Πόσο πολύ θα ήθελα να απευθυνθώ προς αυτούς που επί καθημερινής βάσεως αποκαλούν τον τουρκικό Στρατό κατοχικό και την Τουρκία κατοχική δύναμη, ενώ προτείνουν συνεργασίες για απαλλαγή από αυτή και να βροντοφωνάξω: “Ναι ρε, αν τη θεωρείς κατοχή, είναι κατοχή, και εσύ είσαι σκλάβος μου”. Να τους έβαζα καθημερινά μια θηλιά στο λαιμό και να μου έπλεναν τα πόδια, και όταν δεν είχα τι άλλο να κάνω να τους χαστούκιζα. Για να σβήσω το τσιγάρο μου δεν θα χρησιμοποιούσα σταχτοδοχεία αλλά θα τους έλεγα: “Βγάλε, ρε, τη γλώσσα σου”. Όταν ξυπνούσα το πρωί δεν θα έψαχνα αμμόσακκους για προπόνηση. Θα τους ξυλοφόρτωνα έως ότου κουραστώ. Το βράδυ, πριν από τον ύπνο, θα τους ρωτούσα: “Μετανιώσατε;”. Αν η απάντηση ήταν αρνητική, την επομένη θα τους έσφιγγα περισσότερο τη θηλιά στο λαιμό και τα βασανιστήρια θα ήταν σκληρότερα. Όταν θα είχα βαρεθεί από τα βασανιστήρια θα τους ευνούχιζα. Στη συνέχεια θα τους παρέδιδα στους άνδρες του Στρατού, που αποκαλούν κατοχικό, και θα έλεγα στους στρατιώτες να τους κάνουν αυτό που ξέρουν».

Φιλελεύθερος,30/09/2012