Σάββας Ηλιάδης, Κόσμος: «Σχήματι μεν ευγενής, πράγματι δε φονευτής ψυχών»

Κόσμος: «Σχήματι μεν ευγενής, πράγματι δε φονευτής ψυχών»

Σάββας Ηλιάδης, Δάσκαλος

Βλέπουμε  ως απλοί άνθρωποι και αναμφισβήτητα παρακολουθούμε τα όσα συμβαίνουν σήμερα στον κόσμο. Με την αίσθηση της ευθύνης που  επιφορτίζει στον καθένα η διακονία μας, δεν μπορεί να μην αισθανόμαστε, χάριτι Θεού, την καλή ανησυχία  για την πορεία της Εκκλησίας μέσα στην ιστορία την ανθρώπινη.

Ο τίτλος του άρθρου είναι κατά παράφραση στίχων τροπαρίων της Μεγάλης Εβδομάδος, αναφερομένων στον Ιούδα. «Σχήματι μεν ων μαθητής, πράγματι δε παρών φονευτής». «Ο Ιούδας το της φιλοπτωχείας κρύπτει προσωπείον και της πλεονεξίας ανακαλύπτει την μορφήν».  «Ο τρόπος σου δολιότητος γέμει, παράνομε Ιούδα», λένε τα τροπάρια.

Συνέβησαν και συμβαίνουν και στο μέλλον θα συμβούν ακόμη περισσότερα και όλο και χειρότερα πράγματα. Και ποια είναι αυτά τα κακά που συμβαίνουν; Ένα μόνο πράγμα: Η πάση θυσία προσπάθεια εγκατάλειψης του Θεού από τους ανθρώπους της εποχής μας. Πνέει ισχυρός άνεμος με πολλά μποφόρ στις καρδιές των ανθρώπων, άνεμος, που παρασύρει μέρα με τη μέρα καρδιές στην άλλη όχθη, απέναντι από το Χριστό και την Αλήθεια του. Είναι ξεκάθαρο το φαινόμενο, ομολογείται με παρρησία και με εωσφορικό θράσος. Προβάλλεται από όλα τα κοσμικά μέσα ενημέρωσης και πληροφόρησης και διασκέδασης ως κατόρθωμα, ως καύχημα, ως υπόδειγμα για μίμηση.

 Άνθρωποι τιποτένιοι, που έχασαν από τα χέρια τους το τιμόνι της ζωής τους, προβάλλονται να πουν, να «εξομολογηθούν» όχι τις αμαρτίες τους αλλά τις αντίχριστες ιδέες τους και τις παράφρονες αμπελοφιλοσοφίες τους. Και οι καλοπροαίρετοι θεατές - ακροατές, αυτοί που δεν είναι και τόσο σταθεροί στην πίστη ή δεν είναι ενημερωμένοι, κάθονται ενεοί και παρακολουθούν τους «ήρωες», τους «λεβέντες», τους «πραγματικά ελεύθερους», τους «μπροστάρηδες» και αισθάνονται αμήχανοι και ίσως και κάποιο σύμπλεγμα κατωτερότητας, αναρωτώμενοι και προβληματιζόμενοι, μήπως έχουν μείνει πολύ πίσω και πρέπει να ξυπνήσουν; Και είναι οι πολλοί αυτοί, οι περισσότεροι. Και αρχίζουν και βάζουν κι αυτοί νερό στο κρασί τους και προσπαθούν να ταιριάξουν τα αταίριαστα και προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, να ταιριάξουν την αλήθεια με το ψέμα- είναι δυνατόν να συμβεί αυτό ποτέ;- να προσαρμοστούν με τα του κόσμου. Ενός κόσμου δαιμονοκρατούμενου, που οδηγείται μαθηματικά σε αδιέξοδο.

Όλες αυτές είναι μερικές από τις πιο απλές παρατηρήσεις που θα μπορούσε να κάνει ένας απλός καλοπροαίρετος  χριστιανός, που αγωνιά για την καθαρή, τη γνήσια οδό της Αλήθειας.

Το θλιβερότερο τούτων είναι πως και κάποιοι ιεράρχες, άγνωστο για ποιους λόγους, ακολουθούν την ίδια μέθοδο στη σχέση τους με τον κόσμο. Πέθανε  ένας άνθρωπος της τέχνης και έγινε χαμός στον κόσμο. Λες και είχαμε Μεγάλη Παρασκευή. Οι ειδήσεις έδιναν και έπαιρναν με λεπτομέρειες από τη ζωή του και τα έργα και τις ημέρες του. Ο βίος και η πολιτεία του όλη, με συγκινητικές περιγραφές και τα τοιαύτα. Και  καλά όλα αυτά  μέχρι εδώ. Στο τέλος ήρθε και το επιστέγασμα, η ψυχρολουσία. Ζήτησε, λέει, να αποτεφρωθεί σε ξένη χώρα.

 Ε, λοιπόν τι αξία έχουν όλα όσα έκανε ο άνθρωπος αυτός επί της γης; Ό,τι κι αν έκανε, αφού αρνήθηκε την Εκκλησία του Χριστού και την σωστική και αγιαστική της δύναμη, ποια αξία έχουν τα έργα του; Όχι μόνο για την ψυχή του, αλλά και για την ανθρωπότητα. Διότι, όταν θα βλέπουν οι ερχόμενες γενεές τα έργα του και θα ξέρουν πως ήταν αρνητής του Χριστού, αν συνεχίζουν να τα βλέπουν, αυτοί μεν θα βλάπτονται πνευματικά, η ψυχή δε εκείνου θα βυθίζεται περισσότερο στο σκοτάδι.

Ένας Μητροπολίτης ευχήθηκε να τον συγχωρήσει ο Θεός και να αναπαύσει την ψυχή του. Είναι δυνατόν Μητροπολίτης να έχει τόση άγνοια; Λέει ότι ήταν άνθρωπος με σπάνιο και εξαίρετο ήθος. Μπορεί να ήταν, δεν αμφιβάλλουμε γι` αυτό, αλλά για την Εκκλησία εξαίρετο ήθος είναι αυτό που μας διδάσκουν οι άγιοι, αυτό που αρέσει στο Χριστό. Αυτό που έχει ως υπόδειγμα το Ευαγγέλιο και τους βίους των αγίων. Το ήθος το χριστοκεντρικό, διά της υπακοής στην Εκκλησία του Χριστού. Δεν το ξέρεις αυτό, Σεβασμιότατε πάτερ; Ο άνθρωπος έθεσε εαυτόν εκτός Εκκλησίας. Εσύ πας να τον βάλεις εντός και πιθανόν να τον αγιοκατατάξεις; Εκτός κι αν είσαι πάνω από την Εκκλησία ή είσαι εντολοδότης του Χριστού και έχεις τόση παρρησία να τον διατάζεις.

Μιλήστε Σεβασμιότατοι. Μιλήστε. Ο κόσμος αυτός σχήματι μεν είναι «ευγενικός», πράγματι δε είναι «κακούργος». Μην περιμένετε να συνταιριάξετε την κατά κόσμο ευγένεια με την δύναμη της Αλήθειας του Χριστού. Ίσως το ελπίζατε αυτό μέχρι κάποια στιγμή και καλώς, αλλά τώρα επιβάλλεται να λέγεται η Αλήθεια «εν ψυχρώ». Διότι η Αλήθεια θα μας κρίνει. Από την άλλη δεν έχετε να φοβηθείτε τίποτε. Το φως δε φοβάται το σκοτάδι. Η αλήθεια δε φοβάται το ψέμα. Το καλό δε φοβάται το κακό. Εξάλλου, εσείς είστε μοναχοί και δεν έχετε να χάσετε τίποτε εκτός από μια μίτρα και ένα παλιόρασο. Τους τα χαρίζετε, σ` αυτούς που θα σας πολεμήσουν και πάτε στο ησυχαστήριό σας, για να σώσετε την ψυχή σας και να προσευχηθείτε και για μας. Μιλήστε, για να πάρουν θάρρος οι ψυχές και να ευαρεστήσετε έτι τον Κύριο.

Κλείνω με το Φώτη Κόντογλου. Αφού αναφέρει το γνωστό μύθο με το τρελό νερό, συνεχίζει: « Τούτες οι σκέψεις ήρθανε πάλι στο κεφάλι μου και μια βαθιά θλίψη ένοιωσα, όπως κάθε φορά που θα συλλογιστώ τι σκοτάδι σκεπάζει τους σημερινούς ανθρώπους, που λένε πως απολαμβάνουνε τη ζωή, αυτήν τη ζωή της απελπισίας, μακριά από την ελπίδα του Θεού. Τούτες λοιπόν οι σκέψεις ξαναήρθανε στο νου μου, διαβάζοντας πως ο κόσμος έχασε μονομιάς δυο από τα πιο λατρευτά είδωλά του, μια τραγουδίστρια λεγόμενη Εντίτ Πιάφ κι έναν πολυτεχνίτη γόητα λεγόμενον Ζαν Κοκτώ. Ο παγκόσμιος τύπος διαλάλησε στα πέρατα του κόσμου «τη μεγάλη απώλεια» που έπαθε η οικουμένη, με το να πεθάνουνε αυτά τα δυο ιερά πρόσωπα που τη θρέφανε με τα έργα τους! Κλάψτε βουνά και λαγκάδια, θρηνήστε θάλασσες και πέλαγα! Πέθανε η Πιάφ και ο Κοκτώ! Ο κόσμος δεν κοιτάζει τη συμφορά του, τη φτώχεια του, τη μάχαιρα του πολέμου που κρέμεται από πάνω του, την πείνα που θα μας θερίσει, την αγριότητα της ζωής, που κατάντησε μιαν αγωνία, παρά θρηνεί κα οδύρεται γιατί έχασε ποιους; Εκείνους άραγε που του δίνανε θροφή γερή, που ανέβαζε το πνεύμα του ψηλά, στην ελπίδα της αθανασίας και στη γνώση της αλήθειας, θροφή που τον καθάριζε από τα δηλητήρια της αμαρτωλής ζωής του και που θα μπορούσε να τον γιατρέψει;

Όχι, δεν έχασε κανέναν αγιασμένο οδηγό, αλλά έχασε ίσια ίσια δυο από εκείνους τους αμαρτωλούς, που τους έχει για παρηγοριά του, εκείνους που βάζουνε στην ψυχή του τα αγαπημένα του δηλητήρια, για να τον αποτρελάνουνε. Γι` αυτό τους λατρεύει, γι` αυτό τους προσκυνά. Μισεί τους αγίους, σιχαίνεται εκείνους που του μιλάνε για τα αληθινά πνευματικά πράγματα, τους κήρυκες της καθαρής καρδιάς και της αθανασίας,  δεν θέλει να ακούσει για ειρήνη της ψυχής, για Χριστό, για μέλλουσα ζωή και για σωτηρία».

Καλήν Ανάστασιν!

Ηλιάδης Σάββας

Δάσκαλος

Κιλκίς, 22-4-2016