ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ - Επιστολή Κόλλια Αθ. – Αθήνα
Φίλος, αναγνώστης της εφημερίδας μας, αναγνωρίζοντας τον τίμιο, ευθύ και ειλικρινή αγώνα μας και παρακολουθώντας την τρικυμία που επικρατεί, γενικά, στη χώρα μας και ειδικά στα θέματα της παιδείας, εκφράζει την αγωνία και αγανάκτησή του σε πολυσέλιδη επιστολή παρακαλώντας μας να δημοσιεύσουμε, αν όχι όλη, τουλάχιστον μέρη του περιεχομένου της, για να θυμηθούν οι παλαιότεροι και να πληροφορηθούν οι νεότεροι την αγωγή που ασκούνταν κάποτε από ευσυνείδητους πατριώτες και με φόβο Θεού δασκάλους στα σχολεία όλων των βαθμίδων της πατρίδας μας. Και απευθυνόμενος στους καθ’ ύλην αρμοδίους τονίζει:
“Το μάθημα αυτό (των θρησκευτικών) έπρεπε να ήτο το πρωτεύον εις τα σχολεία της ∆ημοτικής και Μέσης Εκπαίδευσης. Αίσχος και ντροπή σε όσους επιδιώκουν την κατάργησή του. Με τις πράξεις τους αυτές δολοφονούνται οι ψυχές των παιδιών μας, διότι στερώντας τα την ιστορική και θρησκευτική γνώση της ελληνοχριστιανικής παιδείας, τους κλείνεται η στρόφιγγα της ζωής, που είναι ο Χριστός, καθώς ο ίδιος βεβαιώνει λέγοντας: “εγώ ειμί η οδός, η ζωή και η αλήθεια”. Μόνο αρνησιπάτριδες και εχθροί του Χριστού – φίλοι του μισόκαλου – θα ενεργούσαν έτσι. Αυτοί, βλέποντας πως το μάθημα των θρησκευτικών οδηγεί στο Χριστό και δημιουργεί ψυχές καθαρές, αγνές και έτοιμες για οποιαδήποτε θυσία, θλίβονται, γιατί έχουν να αντιμετωπίσουν πλέον ήρωες και όχι ραμολιμέντα, συντρίμμια των ναρκωτικών και των οινοπνευματωδών ποτών, διχασμένες προσωπικότητες και τρομοκράτες, όπως θα τους ήθελαν για να μπορούν να τους σέρνουν από τη μύτη σαν άλλα άβουλα, εν αιχμαλωσία, αρκουδοειδή. ∆εν μας τα είπατε αυτά, πριν από τις εκλογές, για να ξέρουμε με ποιους έχουμε να κάνουμε.
Να είσθε βέβαιοι ότι θα εισπράττατε ό,τι σας αξίζει, αφού κι αυτές οι εικόνες του Χριστού μας σας κάνουν να δαιμονίζεσθε και επιδιώκετε την αποκαθήλωσή τους από τις δημόσιες υπηρεσίες (σχολεία, δικαστήρια …). Ποτέ όμως δεν είναι αργά, αρκεί να αγρυπνούμε”.
Συνεχίζοντας ο επιστολογράφος, μας μεταφέρει στα παιδικά του χρόνια, εκεί που, σαν μαθητής μαζί με άλλους 56 συμμαθητές, κάτω από τη φωτισμένη καθοδήγηση του άοκνου δασκάλου τους, φόρτιζαν τις αγνές ψυχές τους με τα νάματα της Ορθοδοξίας και της Πατρίδας.
Μ’ αυτά τα δωρήματα άντεξαν, οι μεν παλαιότεροι τον πολύχρονο τουρκικό ζυγό, οι δε νεώτεροι τους νέους Αττίλες. Και ανέστησαν την πολυβασανισμένη αυτή πατρίδα – που σήμερα προσπαθούν να ξεπουλήσουν “αντί πινακίου φακής” – γιατί το χώμα της υπεράσπισαν με το αίμα τους άγιοι και ήρωες “ομνύοντες στο όνομα του Χριστού και στη θυσία των προγόνων τους”.
Μας μιλάει ακόμη για τα Γυμνασιακά του χρόνια, – το κρισιμότατο στάδιο για έναν έφηβο –, που την καθοριστική σφραγίδα στη διάπλαση του χαρακτήρα του έβαλαν καθηγητές με φόβο Θεού. Τέλος, συγκρίνοντας το τότε με το σήμερα, εκφράζει τη βαθύτατη θλίψη του για το κατάντημα του Υπουργείου Παιδείας, και όχι μόνο, που, δια των εκπροσώπων του, έβαλε στόχο τον αποχριστιανισμό και αφελληνισμό των Ελλήνων. Και κλείνει την επιστολή του με την ευχή να συνέλθουν οι αρμόδιοι πριν είναι πολύ αργά, διότι ο Θεός “ου μυκτηρίζεται” αλλά και με την προτροπή να αγρυπνούμε καθότι “κριτής κι αφέντης ειν’ ο Θεός, μα δραγουμάνος του ο λαός” όπως λέγει γνωστό τραγούδι.
Εφημερίδα «Αγώνας»Δεκέμβριος 2010.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου