31 Μαρ 2010

Ζωή Γούλα, Πιλάτος, ο δικαστής πού δικάστηκε


Ἡ ἅγια πολιτεία ἦταν ἀνάστατη ἐκείνη τή νύχτα τῆς Πέμπτης. Ἀποφασίζει γιά τόν ψευτομεσσία πού πλάνεψε τό λαό. Τό Συνέδριο τόν ἔχει καταδικάσει, ἀλλά ἡ καταδίκη του πρέπει νά ἐγκριθεῖ κι ἀπό τόν ρωμαῖο διοικητή τῆς περιοχῆς. Στίς ἑπτά, τό πρωί τῆς Παρασκευῆς, ὅλοι, ὄχλος καί ἀρχιερεῖς, μπροστά στό πραιτώριο τοῦ Πιλάτου. Κι ἀνάμεσά τους ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου γιά νά δικαστεῖ. Αὐτόν τόν ὄχλο πού ἔχει στριμωχτεῖ ἔξω ἀπό τό πραιτώριο ὁ Πιλᾶτος τόν σιχαίνεται καί τοῦ φέρθηκε πάντα μέ προκλητικότητα καί περιφρόνηση. Μά τώρα εἶναι ὑποχρεωμένος, παρόλη τήν ἀηδία ἀπ’ τήν ὁποία κυριαρχεῖται, νά συνεξετάσει καί νά δικάσει μαζί τους τόν ἄνθρωπο πού ἔφεραν μπροστά του.
Ἡ δίκη πού διεξάγεται εἶναι γεμάτη ἔνταση καί κίνηση. Κι ἀκόμη, μ’ ἕναν τρόπο παράξενο, ἀντιστρέφει τό ρόλο αὐτῶν πού παίρνουν μέρος σ’ αὐτήν. Οἱ Ἰουδαῖοι, οἱ μάρτυρες κατηγορίας, μέσα ἀπ’ τά βέλη τους καί τίς κατηγορίες τους αὐτοκατηγοροῦνται καί αὐτοκαταδικάζονται αἰώνια. Ὁ Πιλᾶτος ὁ κριτής, ἐξωτερικά μόνο εἶναι ὁ κριτής τοῦ Ἰησοῦ. Ἐσωτερικά κρίνεται ἀπό τόν Ἰησοῦ αὐτή τή μοναδική ὥρα τῆς ζωῆς του. Καί ὁ κρινόμενος Χριστός, τήν ὥρα αὐτή εἶναι ὁ εὐαγγελιζόμενος στό ρωμαῖο ἐπίτροπο.
Σέ ὅλη τή διάρκεια τῆς δίκης ὁ Πιλᾶτος ἔζησε μιά δυνατή ἀμηχανία. Ἔμπαινε κι ἔβγαινε ἀπό τό πραιτώριο. Ρωτοῦσε ἐπίμονα, διαλεγόταν ἄτακτα πότε μέ τόν Ἰησοῦ καί πότε μέ τούς Ἰουδαίους, διέκοπτε ἀπότομα, ἔκανε ἄθλιες ὑπεκφυγές. Κι ὅλα αὐτά γιατί ἀπ’ τήν ἀρχή κατάλαβε ὅτι ὁ δικαζόμενος ἦταν ἀθῶος. Πλάι στό «ἀθῶος», τό τρομερό ὄνειρο τῆς γυναίκας του συμπλήρωσε «καί δίκαιος». Ἀθῶος καί δίκαιος. Γι’ αὐτό ὁ Πιλᾶτος ζῆ αὐτήν τήν ἀμηχανία, πού στό τέλος τοῦ ἔγινε ἐφιάλτης.
Θέλει νά τόν σώσει τόν Ἰησοῦ, ἀλλά χωρίς νά χάσει τίποτα ὁ ἴδιος· οὔτε κἄν τήν ἀξιοπρέπειά του. Κάνει πολλά βήματα γιά νά μήν καταδικάσει τόν Ἀθῶο. Πρότεινε νά τόν πάρει πάλι τό Συνέδριο καί νά τόν κρίνει, γιατί αὐτό δέν εἶχε τό δικαίωμα νά ἐπιβάλει θανατική ποινή· τόν ἔστειλε στόν Ἡρώδη, ὁμολόγησε στούς Ἰουδαίους πώς ὁ ἴδιος δέν βρίσκει καμιά ἐνοχή στόν κατηγορούμενο, ἔφτασε ἀκόμη καί νά τόν μαστιγώσει γιά νά ξεθυμάνει τό μῖσος τους. Πολλά καί καλά βήματα πού δέν στοίχησαν, βέβαια, τίποτα στόν ἴδιο. Ἁπλῶς ὅμως βήματα. Τό ἅλμα πού ἀπαιτοῦσε ἡ περίσταση τό ἔπνιξε τό εἴδωλό του, ὁ θρόνος του, καί ἡ δειλία του μπρός σέ κεῖνον τόν μαινόμενο ὄχλο.
Τόν φοβόταν αὐτόν τό λαό ὁ Πιλᾶτος, γιατί τόν βάραινε μεγάλη ἐνοχή ἀπέναντί του. Ἀπό τή θύμηση τοῦ ἡγεμόνα περνοῦν τώρα σκληρά περιστατικά. Νεοφερμένος διοικητής στήν περιοχή γύρω στά 26, κουβάλησε ὁ ἴδιος –καί τό ἐπέτρεψε καί στούς στρατιῶτες του– εἰδωλολατρικά, αὐτοκρατορικά ἐμβλήματα παροξύνοντας ἔτσι τούς Ἰουδαίους. Ὁ ἴδιος ὄχλος, πού οὔρλιαζε τώρα μπρός στό πραιτώριο, ἦταν πού τότε περικύκλωσε τό ἀνάκτορό του στήν Καισάρεια καί διαμαρτυρήθηκε ἀπειλητικά, ἀδιαφορώντας ἀκόμα καί μπροστά στούς ροπαλοφόρους στρατιῶτες του. Αὐτόν τόν ὄχλο τόν εἶχε ἐξαπατήσει καταχρώμενος τά ἱερά χρήματα τοῦ κορβανᾶ, μέ τό πρόσχημα νά χτίσει ὑδραγωγεῖο· στήν διαμαρτυρία καί τήν ἐξέγερση τοῦ λαοῦ πού ἀκολούθησε, ὁ Πιλᾶτος ἀπάντησε ὕπουλα φονεύοντας πολλούς. Καί σέ ἄλλη περίπτωση κατέσφαξε Γαλιλαίους, ἐνῶ πρόσφεραν θυσίες, καί ἀνακάτεψε τό αἷμα τους μέ τό αἷμα θυσιῶν.
Φέρθηκε πάντα στούς Ἰουδαίους ὕπουλα, κενόδοξα, προκλητικά. Τούς εἶχε φορτίσει μέ πολλά παράπονα καί ἐκδικητικότητα ἐναντίον του. Πῶς νά τούς ἀντισταθεῖ τώρα πού κραύγαζαν «ἆρον, ἆρον, σταύρωσον αὐτόν»; Ἡ ἐνοχή του τόν ἔκανε ἄνανδρο. Ποιός ξέρει; Ἦταν πολύ πιθανό μέσα σ’ αὐτόν τόν μανιασμένο ὄχλο νά κρύβονται καταγγελεῖς πού καραδοκοῦσαν καί τήν μικρότερη εὐκαιρία καί ἀφορμή γιά νά τόν ἐκδικηθοῦν διαβάλλοντάς τον στόν Τιβέριο, τόν ἄγριο καί μισάνθρωπο αὐτοκράτορα. Ἔνιωθε νά γλιστράει μέσα ἀπό τά χέρια του ἡ ἡγεμονία ἡ στηριγμένη σέ τόσες δωροδοκίες, δολιότητες, ἁρπαγές καί φόνους. Στό τέλος πανικοβλήθηκε καί παρέλυσε μ' ἐκεῖνο τό «οὐκ εἶ φίλος τοῦ Καίσαρος».
Κι ἔτσι «παρέδωκεν αὐτόν ἵνα σταυρωθῇ». Πρωτύτερα ὅμως ἔπλυνε τά χέρια του, γιά νά δείξει πώς αὐτός εἶναι ἀθῶος γιά τό αἷμα τοῦ Ἀθώου, πού θά χυνόταν μετά ἀπό λίγο.
Ἡ ἡγεμονική του θέση καί ἡ δειλία του ἔγιναν ἀγκάθια καί ἔπνιξαν τό σπόρο τῆς πίστεως, πού θά μποροῦσε νά βλαστήσει μέσα του γιά κεῖνον πού δίκασε καί καταδίκασε. Θόλωσαν τά μάτια του, γιά νά μήν μπορέσει νά δεῖ πίσω ἀπό κεῖνον τόν μελλοθάνατο τόν αἰώνιο Θεό. Ἔφραξαν τήν ἀκοή του καί βιαστικά ὁδήγησαν τά βήματά του ἔξω ἀπ’ τό πραιτώριο μήν τυχόν κι ἄκουγε τί εἶναι ἀλήθεια κι ἀνασταινόταν… Τό ἅλμα πού τοῦ ζητήθηκε δέν τό 'κανε, γιατί θά τοῦ στοίχιζε τήν ἡγεμονία. Ἔκανε ὑπολογιστικά καί μετρημένα βήματα πού τοῦ στοίχισαν τήν αἰωνιότητα.
Ἡ δίκη αὐτή ἔκανε τό ὄνομα τοῦ Πιλάτου ἀθάνατο, συνώνυμο τῆς δειλίας καί τῆς εὐτέλειας. Ἀθάνατο, ἀλλά ἔξω ἀπό τό βιβλίο τῆς ζωῆς. Ὁ Ἰησοῦς ἔκανε τά πάντα σ’ αὐτή τή δίκη γιά νά τοῦ ἀποκαλυφθεῖ καί νά γράψει τό ὄνομά του σ’ αὐτό τό βιβλίο. Ὁ ἴδιος δέν θέλησε. Τό δέλεαρ τῆς ἡγεμονικῆς θέσης του τόν συγκράτησε. Αὐτό τό δέλεαρ ὅμως μετά ἀπό μερικά χρόνια θά μετατραπεῖ σέ βαρύ τίμημα. Τήν ἔχασε τή θέση του· κι ἐξορίστηκε κιόλας, στή Γαλατία. Καί στήν ἐξορία αὐτοκτόνησε πέφτοντας σέ μιά ἀφρισμένη λίμνη. Σάν νά 'θελε τώρα νά πλυθεῖ ὁλόκληρος, ὅπως κάποτε ἔπλυνε τά χέρια του…
Ἄν ἤθελε θά μποροῦσε νά 'ναι προνομιοῦχος, δεχόμενος τήν Ἀλήθεια πού πέρασε σαρκωμένη ἀπό πλάι του. Δέν θέλησε. Κι εἶναι ἀναπολόγητος γι’ αὐτό, γιατί λίγο μετά στόν Κρανίου τόπο ἕνας ληστής ἀναγνωρίζει, πίσω ἀπ’ τόν καταδικασμένο ἀπό τόν ἴδιο καί σταυρωμένο πιά Ἰησοῦ, τόν κρυπτόμενο Θεό. Ὁ ἡγεμόνας ἦταν σέ πλεονεκτικότερη θέση νά Τόν ἀναγνωρίσει. Ἄν ἤθελε θά μποροῦσε νά ἦταν ὁ προτελευταῖος πιστός πού θά ἔσωζε ὁ μελλοθάνατος Θεάνθρωπος.
Ζωή Γούλα, Φιλόλογος

Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών:«Ευλογία η επίσκεψη του Πάπα στην Κύπρο»


Στο ζενίθ των προετοιμασιών τους για την επίσκεψη του Πάπα Βενέδικτου XVI στην Κύπρο αρχές Ιουνίου, βρίσκεται η κυπριακή Κυβέρνηση, η Εκκλησία της Κύπρου και η Μαρωνίτικη Εκκλησία σε συνεργασία με το Βατικανό. Πρόκειται για την πρώτη επίσημη επίσκεψη Πάπα της Ρώμης στο νησί, για την οποία γίνονται μεγάλες προετοιμασίες από αρκετό καιρό τώρα στη Μαρωνίτικη κοινότητα, με επικεφαλής τον Αρχιεπίσκοπό τους στο νησί, Youssef Sweif.

Σε συνέντευξή του στο ΚΥΠΕ, ο Αρχιεπίσκοπος Sweif βλέπει την επίσκεψη του Πάπα Βενέδικτου XVI, του διαδόχου του Αγίου Πέτρου, ως ευλογία για το νησί. Οπως ανέφερε, ο Πάπας έρχεται στην Κύπρο ως ο Ποιμένας της Εκκλησίας αλλά και ως αρχηγός κράτους, φέρνοντας μηνύματα ειρήνης, συμφιλίωσης, δικαιοσύνης, έρχεται για να ανανεώσει τη ζωή της καθολικής κοινότητας εδώ, να κάμει αυτή την υπέροχη επιβεβαίωση ανθρωπισμού με την Ορθόδοξο Εκκλησία, να προσφέρει την έννοια αδελφοσύνης και φιλίας και να δώσει το μήνυμα σε όλες τις κουλτούρες, θρησκείες εδώ στην Κύπρο. Κατά την επίσκεψη του στην Κύπρο, ο Πάπας Βενέδικτος XVI θα γίνει δεκτός από τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας Δημήτρη Χριστόφια ενώ θα έχει συναντήσεις επίσης με τον Προκαθήμενο της Εκκλησίας της Κύπρου Αρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο ΙΙ, τη Μαρωνίτικη Εκκλησία και την Αρμενική Εκκλησία.

Κατά την παρουσία του εδώ θα παρίστανται όλοι οι Πατριάρχες που ηγούνται των καθολικών εκκλησιών στη Μέση Ανατολή, οι οποίοι θα συζητήσουν μαζί του την προετοιμασία της Συνόδου των Επισκόπων για το ζήτημα των Χριστιανών στη Μέση Ανατολή, που θα πραγματοποιηθεί στο Βατικανό, τον ερχόμενο Οκτώβριο. Για την υποδοχή του Πάπα στο νησί προετοιμάζονται εορτασμοί σε διάφορες τοποθεσίες του νησιού. Οσον αφορά τα μέτρα ασφάλειας κατά την επίσκεψη του στην Κύπρο υπάρχει συνεργασία της κυπριακής Κυβέρνησης με το Βατικανό και τα Ηνωμένα Εθνη για καλύτερο συντονισμό.

Το πλήρες κείμενο της συνέντευξης του Αρχιεπισκόπου των Μαρωνιτών στην Κύπρο Youssef Sweif στο ΚΥΠΕ έχει ως εξής:

Ερ. : Μπορείτε να μας πείτε λίγα λόγια για τη Μαρωνίτικη κοινότητα στην Κύπρο;

Απ. : Μέσω της ιστορίας - ιστορικών εγγράφων και χειρογράφων - γνωρίζουμε ότι οι Μαρωνίτες ήρθαν στην Κύπρο στο τέλος του 8ου αιώνα - αρχές του 9ου αιώνα. Πρόκειται για μια από τις πιο μακροβιότερες κοινότητες στην Κύπρο.

Η άφιξη και παρουσία των Μαρωνιτών στην Κύπρο, όμως, δεν έχει ερευνηθεί σε βάθος και χρειάζεται ακόμη αρκετή μελέτη. Πρωτοήλθαν στην Κύπρο από τη Συρία ενώ άλλοι μέσα από διαμετακομιστικούς σταθμούς όπως Συρία-Λίβανος-Κύπρος. Ο επίσημος αριθμός πληθυσμού των Μαρωνιτών είναι γύρω στις 6.000 αλλά ο πραγματικός τους αριθμός ανέρχεται στις 7 με 8.000. Οι Μαρωνίτες συνήθιζαν πριν την τουρκική εισβολή του 1974 να ζουν περισσότερο στο βόρειο μέρος της Κύπρου. Εχουμε τέσσερα χωριά στα κατεχόμενα που κατοικούνταν από Μαρωνίτες, τον Κορμακίτη, Ασώματο, Καρπασία και Αγία Μαρίνα. Και σήμερα μερικοί από αυτούς εξακολουθούν να ζουν εκεί εγκλωβισμένοι. Εχουμε 200 άτομα εκεί στα τρία από τα τέσσερα χωριά μας. Οι περισσότεροι βρίσκονται στον Κορμακίτη, κάποιος αριθμός στην Καρπασία και μόνο μια γυναίκα στον Ασώματο που είναι κυρίως στρατιωτική περιοχή. Οσο για το χωριό Αγία Μαρίνα είναι τελείως κλειστό γιατί ολόκληρη η περιοχή του έχει μετατραπεί σε στρατιωτική περιοχή από τα κατοχικά τουρκικά στρατεύματα.

Ερ. : Οι εγκλωβισμένοι Μαρωνίτες τυγχάνουν βοήθειας από την κυπριακή Κυβέρνηση;

Απ. : Βέβαια, η Κυβέρνηση προσφέρει τη βοήθεια της στους εγκλωβισμένους μας με διάφορους τρόπους μέσω των Ηνωμένων Εθνών.

Οι Μαρωνίτες αγαπούν τα χωριά τους, τους αρέσει να καλλιεργούν τη γη τους από την οποία και τρέφονται. Τα πρώτα χρόνια μετά την εισβολή ήταν πολύ δύσκολα για τους εγκλωβισμένους μας.

Ερ. : Ποιες είναι οι σχέσεις της Μαρωνίτικης Εκκλησίας με τον Πάπα της Ρώμης;

Απ. : Η Μαρωνίτικη Εκκλησία είναι μια από τις Ανατολίτικες Καθολικές Εκκλησίες. Η Μαρωνίτικη κοινότητα πήρε το όνομα της από τον Αγιο Μάρωνα, ο οποίος ήταν ένας Σύριος ιερέας στην περιοχή της Αντιοχείας που πήγε σε μια ειδωλολατρική τοποθεσία στο βουνό Κούρος στη Συρία και έζησε εκεί ως ερημίτης.

Δεν σκέφθηκε καθόλου να ιδρύσει εκκλησία. Ηταν ένας απλός ιερέας που αφιέρωσε τη ζωή του στον Χριστό και στο Ευαγγέλιο, σε αυτή την ειδωλολατρική κοινωνία που μετατράπηκε αργότερα σε μια Χριστιανική κοινότητα.

Ο Αγιος Μάρωνας είχε άριστες σχέσεις φιλίας με τον Αγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, όταν αυτός έγινε Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, τον 4ο αιώνα και διατηρούσαν αλληλογραφία. Οταν ο Αγιος Μάρωνας κοιμήθηκε, οι άνθρωποι άρχισαν μετά το θάνατο του να κτίζουν μοναστήρια αφιερωμένα στο όνομα του ενώ στο μεταξύ ανέπτυξαν δυνατή παρουσία στο Συμβούλιο της Καρχηδόνας. Είναι από το Συμβούλιο της Καρχηδόνας, που η Μαρωνίτικη Εκκλησία γεννήθηκε αρχικά στη Συρία. Υστερα από μια περίοδο διωγμών των Χριστιανών, οι Μαρωνίτες άρχισαν να φεύγουν στο Λίβανο και την Κύπρο. Στο τέλος του 7ου - αρχές του 8ου αιώνα, η Μαρωνίτικη Εκκλησία είχε οικοδομηθεί. Είχε το δικό της Πατριάρχη, τους Επισκόπους και ιερείς της και τους πιστούς της. Η Μαρωνίτικη Εκκλησία από την αρχή της ίδρυσης της είχε συνεχή κοινωνία με την έδρα της Ρώμης, τον Πάπα, το διάδοχο του Αγίου Πέτρου.

Ερ. : Τί σημασία έχει για εσάς η επίσκεψη του Πάπα της Ρώμης στην Κύπρο;

Απ. : Το βλέπω ως μια υπέροχη στιγμή για την Κύπρο και ως μια ευλογία. Ο Πάπας, ο διάδοχος του Αγίου Πέτρου είναι μια διεθνής προσωπικότητα, είναι η εγγύηση της αγάπης και ειρήνης ανάμεσα στις εκκλησίες και στον κόσμο.

Ερχεται στην Κύπρο ως ο Ποιμένας της Εκκλησίας αλλά και ως αρχηγός κράτους - διότι το Βατικανό είναι κράτος.

Ετσι έρχεται στην Κύπρο φέρνοντας μηνύματα ειρήνης, συμφιλίωσης, δικαιοσύνης, έρχεται για να ανανεώσει τη ζωή της καθολικής κοινότητας εδώ, να κάμει αυτή την υπέροχη επιβεβαίωση ανθρωπισμού με την Ορθόδοξο Εκκλησία, να προσφέρει την έννοια αδελφοσύνης και φιλίας, να δώσει το μήνυμα σε όλες τις κουλτούρες, θρησκείες εδώ στην Κύπρο. Βέβαια, θα έχει πολύ εντατικές συζητήσεις με τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας Δημήτρη Χριστόφια, την Κυβέρνηση. Η επίσκεψη του Πάπα έχει διάφορες πτυχές και προεκτάσεις. Ενα άλλο γεγονός σημαντικό για την Κύπρο είναι ότι όλος ο κόσμος στο εξωτερικό θα παρακολουθεί την επίσκεψη του εδώ, τις συναντήσεις του με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον Αρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο, με τη Μαρωνίτικη κοινότητα, την Αρμενική κοινότητα και όλες τις άλλες θρησκείες καθώς και τις εορταστικές εκδηλώσεις προς τιμή του.

Ο έξω κόσμος θα παρακολουθεί συνεχώς στην Κύπρο, αυτόν τον άνθρωπο ειρήνης που μεταφέρει πνευματικές αξίες και ανθρώπινες κοινωνικές αξίες.

Ερ. : Ποιες προετοιμασίες γίνονται για την επίσκεψη του Πάπα;

Απ. : Είμαστε στο μέσο της διοργάνωσης της επίσκεψης. Ελπίζω ότι σε λίγες ημέρες θα έχουμε μια δημοσιογραφική διάσκεψη για να εξηγήσουμε τις λεπτομέρειες της επίσκεψης. Διοργανώνουμε αυτή την επίσκεψη σε στενή συνεργασία με την Κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας επειδή είναι επίσκεψη αρχηγού κράτους, καθώς και με τη βοήθεια του Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου αλλά και ολόκληρης της κοινωνίας. Παίρνουμε μηνύματα από κάθε γωνιά της κοινωνίας μας, την εκκλησιαστική αλλά και από απλούς ανθρώπους. Είναι υπέροχα που θα ζήσουμε αυτό το ιστορικό γεγονός στο νησί. Θα πραγματοποιηθούν εορτασμοί σε διάφορα μέρη του νησιού.

Ερ. : Θα συζητήσετε μαζί του για το κυπριακό πρόβλημα;

Απ. : Πρόκειται για μια διεθνή προσωπικότητα που αντανακλά την αποστολή της Εκκλησίας στην προώθηση των αξιών της ειρήνης, συγχώρεσης, συμφιλίωσης. Αξίζει να σημειωθεί ότι όταν ο Πάπας θα έρθει στην Κύπρο θα παραδώσει τη γραπτή εργασία που θα προετοιμάζει την Σύνοδο των Επισκόπων για το ζήτημα των Χριστιανών της Μέσης Ανατολής που θα πραγματοποιηθεί στο Βατικανό τον ερχόμενο Οκτώβριο.

Εδώ στην Κύπρο θα βρίσκονται όλοι οι Πατριάρχες που ηγούνται των καθολικών εκκλησιών στην Μέση Ανατολή. Η παρουσία τους εδώ θα έχει μεγάλη σημασία για την Κύπρο, για το πρόβλημα της.

Πρέπει να πω ότι τόσο ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Δημήτρης Χριστόφιας όσο και ο Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος είναι πολύ ενθουσιασμένοι για την επίσκεψη του Πάπα και καταβάλλουν κάθε προσπάθεια ώστε αυτή να στεφθεί με επιτυχία.

Ερ. : Πρόκειται για μια διεθνή προσωπικότητα, όπως έχετε πει. Τι γίνεται για την ασφάλεια του Πάπα κατά την επίσκεψή του στην Κύπρο;

Απ. : Είναι επίσκεψη αρχηγού κράτους και η κυπριακή Κυβέρνηση γνωρίζει πολύ καλά αυτά τα θέματα. Υπάρχει ήδη συνεργασία με το Βατικανό και με τα Ηνωμένα Εθνη.

Το Κυπριακό Πρακτορείο Ειδήσεων (ΚΥΠΕ)

Λάμπρος Κ. Σκόντζος, Συνδαιτυμόνες του Μεγάλου Δείπνου. (Αναφορά στο περιεχόμενο και τα νοήματα της Μ. Πέμπτης)


Αναφορά στο περιεχόμενο και τα νοήματα της Μ. Πέμπτης
“Τη Αγία και Μεγάλη Πέμπτη οι τα πάντα καλώς διαταξάμενοι θείοι πατέρες αλληλοδιαδόχως εκ τε των θείων αποστόλων και των ιερών Ευαγγελίων παραδεδώκασιν ημίν τέσσερα τινα εορτάζειν, τον ιερόν Νιπτήρα, τον Μυστικόν Δείπνον (δηλαδή την παράδοσιν των καθ’ ημάς φρικτών μυστηρίων), την υπερφυά προσευχήν και την προδοσίαν αυτήν”. Αυτό είναι το συναξάρι της Μ.Πέμπτης.
Αγαπητοί φίλοι ακροατές, από σήμερα μπαίνουμε στην τελική ευθεία για το Θείο Πάθος. Την Μ. Πέμπτη οι θείοι πατέρες καθόρισαν να εορτάζουμε τα μεγάλα γεγονότα που συνέβηκαν την ημέρα που ο Χριστός μας συνελήφθηκε από τους ανόμους εχθρούς Του. Σύμφωνα με τα ιερά Ευαγγέλια την Πέμπτη ημέρα εκείνης της εβδομάδος ο Κύριος, ως Θεός, γνωρίζοντας τα μέλλοντα να συμβούν θέλησε να δειπνήσει για τελευταία φορά με τους αγαπημένους Του μαθητές. Γι’ αυτό οργάνωσε τραπέζι σε κάποιο υπερώο της Ιερουσαλήμ. Ο δείπνος αυτός έγινε την Πέμπτη το βράδυ, ονομάζεται δε Μυστικός Δείπνος επειδή κατά τη διάρκειά του έλαβαν χώρα σπουδαιότατα γεγονότα που έχουν σχέση με τη σωτηρία μας, ακατανόητα στο ανθρώπινο μυαλό.
Πρώτη ενέργεια του Χριστού μας πριν αρχίσει ο δείπνος στο υπερώο ήταν να πλύνει τα πόδια των μαθητών Του. Στην αρχαία εποχή ήταν συνήθεια πριν από το δείπνο οι δούλοι να πλένουν τα πόδια των κυρίων των και των ξένων που παραβρίσκονταν στο δείπνο. Ήταν λοιπόν καθαρά ταπεινή υπηρετική εργασία, που ταίριαζε να την εκτελούν μόνο οι δούλοι. Ο Χριστός μας έζωσε μια ποδιά πήρε μια λεκάνη και άρχιζε να εκτελεί αυτή τη δουλική εργασία, προς μεγάλη έκπληξη των μαθητών Του. Ο επί κεφαλής των αποστόλων ο Πέτρος αρνήθηκε κατηγορηματικά να του πλύνει ο δάσκαλός του τα πόδια. Βέβαια ο Χριστός τον επέπληξε έντονα, λέγοντάς του πως αν δεν δεχτεί αυτή την υπηρεσία δεν θα έχει θέση στη βασιλεία Του! Με αυτή Του την ενέργεια ο Κύριος ήθελε να δείξει τόσο στους μαθητές Του, οι οποίοι σε λίγο θα γινόταν οι συνεχιστές του έργου Του, όσο και σε όλους τους ανθρώπους να υπηρετούν ο ένας τον άλλο.
Στη συνέχεια έφαγε με τους αγαπημένους Του μαθητές τον τελευταίο πασχάλειο δείπνο. Κατά τη διάρκεια αυτού έγιναν συνταρακτικά γεγονότα. Πρώτ' απ' όλα καταδείχθηκε ο προδότης μαθητής, ο οποίος εξαιτίας της φιλαργυρίας του θα έφθανε στο σημείο λίγο μετά να προδώσει τον δάσκαλό του. Όταν αυτός αποχώρησε, κάτω από τα έκπληκτα μάτια των υπολοίπων μαθητών, ο Κύριος τέλεσε τη Θεία Ευχαριστία. Αφού ύψωσε και έκοψε τον άρτο, ευλόγησε και είπε " λάβετε φάγετε τούτο εστί το σώμα μου" (Ματθ.κστ΄26) "το υπέρ υμών διδόμενον" (Λουκ.κβ΄19). Κατόπιν, "μετά το δειπνήσαι" (Λουκ.κβ΄19), έλαβε το ποτήριο με τον οίνο και αφού ύψωσε και ευχαρίστησε είπε "πίετε έξ αυτού πάντες ' τούτο γαρ εστί το αίμα μου το της καινής διαθήκης το περί πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών" (Ματθ.κστ΄26-28). Και "έπιον εξ αυτού πάντες" (Μαρκ.ιδ΄23). Αυτή ήταν η παράδοση του φρικτού μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας στην Εκκλησία. Έδωσε δε σαφή εντολή "τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν" (Λουκ.κβ΄19). Πρόκειται για την μεγάλη και υπερφυή Θυσία την οποία τέλεσε ο Κύριος, ο Ίδιος θύτης και θύμα, η οποία αντικατέστησε όλες τις ανθρώπινες αναποτελεσματικές θυσίες. Το τίμιο Σώμα και το Αίμα του Χριστού "αληθώς εστι βρώσις" (Ιωάν.στ΄55). Ο Κύριος μας διαβεβαίωσε πως "ο τρώγων με κακείνος ζήσεται" (Ιωάν.στ΄57). Αυτό κάνει και η αγία μας Εκκλησία τελεί στα ιερά θυσιαστήριά της αυτή την αναίμακτη θυσία στο διηνεκές.
Μετά από αυτό ο Κύριος, γνωρίζοντας το τέλος της επί γης παρουσίας Του, έδωσε τις τελευταίες συμβουλές στους αγαπημένους Του μαθητές. Τον μακρό αυτό λόγο διάσωσε ο Ιωάννης στα ιδ΄, ιε΄ και ιστ΄ κεφάλαια του Ευαγγελίου του. Πρόκειται για λόγια τρυφερότητας, συμπάθειας, ευγνωμοσύνης και ψυχολογικής στήριξης αυτών μπροστά στα άδικα παθήματά Του, στο σταυρικό θάνατο και την αποδημία Του από τον κόσμο αυτό. Ακολουθεί η περίφημη αρχιερατική προσευχή Του προς τον Πατέρα (Ιωάν.ιζ΄ κεφ.), τονίζοντας ιδιαίτερα την αγωνία Του για την ενότητα των μαθητών Του.
Ύστερα πήρε τους αποστόλους και ανέβηκε στο Όρος των Ελαιών για την κατ' ιδίαν προσευχή Του. Εκεί έγινε και η σύλληψή του από τη ρωμαϊκή σπείρα καθ' υπόδειξη του προδότη Ιούδα, "φιλίματι δολίω".
Η Αγία και Μεγάλη Πέμπτη κατέχει ξεχωριστή θέση στην ευσεβή συνείδηση των πιστών. Η εξαίσια υμνολογία του Όρθρου της ημέρας, η οποία ψάλλεται την εσπέρα της Μ. Τετάρτης, δημιουργεί μια δυνατή συναισθηματική φόρτιση στις ψυχές όλων μας. Εισερχόμαστε ήδη στην τελική ευθεία του Θείου Πάθους.
Υπέροχο πραγματικά είναι και το υμνολογικό περιεχόμενο της αγίας αυτής ημέρας. Δημοφιλές είναι το αρκτικό τροπάριο "Ότε οι ένδοξοι μαθηταί…", μέσω του οποίου παροτρύνονται οι πιστοί να αποφύγουν τα πάθη του προδότη Ιούδα. Επίσης ο κανόνας, ποίημα του Κοσμά του μοναχού αποτελεί ένα κορυφαίο ποίημα της Εκκλησίας μας. Στο κοντάκιο "Τον άρτον λαβών εις χείρας ο προδότης…" ποίημα του περιφήμου Ρωμανού αποτυπώνεται με ακρίβεια η δολιότητα και η αθλιότητα του Ιούδα. Ο Οίκος, ποίημα του Συμεών του Υμνογράφου, καλεί τους πιστούς να μιμηθούν τους μαθητές του Χριστού και να προσέλθουν στην πνευματική τράπεζα "καθαραίς ταις ψυχαίς" να ζήσουν το μυστήριο της απολύτρωσης. Εκπληκτικά τροπάρια είναι τα στιχηρά των Αίνων "Συντρέχει λοιπόν το συνέδριον των Ιουδαίων…" ποίημα Κοσμά του μοναχού, "Ιούδας ο παράνομος ο βάψας εν τω δείπνω την χείρα…", "Ιούδας ο προδότης δόλιος ων…" κλπ., ποιήματα Ιωάννου του μοναχού, ιστορούν την προδοσία του αγνώμονα μαθητή. Υπέροχο είναι ακόμα και το δοξαστικό "Ον εκήρυξεν Αμνόν Ησαίας έρχεται επί σφαγήν εκούσιον…". Καταπληκτικά είναι επίσης και τα απόστιχα τροπάρια, ποιήματα του πατριάρχου Μεθοδίου, "Σήμερον το κατά του Χριστού πονηρόν συνήχθη συνέδριον…", "Σήμερον ο Ιούδας το της φιλοπτωχείας κρύπτει προσωπείον…", και " Μηδείς, ω πιστοί, του δεσποτικού δείπνου αμύητος…", παρουσιάζουν κατά τρόπο ποιητικότατο την σύλληψη και την ψευδοδίκη του Κυρίου. Θαυμαστό είναι ακόμα και το δοξαστικό των αποστίχων "Μυσταγωγών σου Κύριε…" με το οποίο καλούνται οι μαθητές Του από Αυτόν να γίνουν διάκονοι των ανθρώπων, όπως Εκείνος.
Ο βαδίζων επί το εκούσιον πάθος Κύριος μας καλεί όλους μας να γίνουμε συνδαιτυμόνες του Μυστικού Του Δείπνου, της πνευματικής Του τράπεζας, όπου παρατίθεται ως έδεσμα, το ατίμητο Σώμα Του για βρώση και το πανάγιο Αίμα Του για πόση. Η μετοχή σε αυτή την τράπεζα είναι προϋπόθεση προκειμένου να έχουμε την μακάρια ελπίδα ότι θα λάβουμε μέρος και στο μεγάλο και ατέρμονο δείπνο της Βασιλείας Του. Ας τον ακολουθήσουμε λοιπόν και μετά το δείπνο ως τη σύλληψη, ως το σταυρό και ως τον τάφο, ώστε να αξιωθούμε και της συνανάστασης μαζί Του!
ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ - Θεολόγου – Καθηγητού

ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ

ΣΧΟΛΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑ

Στέργιος Σάκκος, Από το Πάθος του Χριστού


Γεθσημανή

Μετά τήν λεγόμενη ἀρχιερατική προσευχή ὁ Ἰησοῦς, μᾶς πληροφοροῦν τά Εὐαγγέλια, πέρασε τόν χείμαρρο τῶν κέδρων καί μπῆκε στόν κῆπο πού βρισκόταν ἐκεῖ κοντά. Ὁ χείμαρρος αὐτός τῶν Ἰεροσολύμων ὀνομαζόταν στά ἑβραϊκά Κιδρών ἤ Κίδρων, πού σημαίνει «Ὕδατα», ἤ, ὅπως θά λέγαμε σήμερα, «Ρέμα», «Ρεματιά». Ἔσχιζε τήν πόλη σέ δύο ἄνισα μέρη καί χυνόταν στή Νεκρά Θάλασσα. Τό μέρος ἀκριβῶς ἀπέναντι ἀπό τήν κυρίως πόλη ἦταν ὁ κῆπος Γεθσημανή. Δέν ξέρουμε ἄν ὁ κῆπος ἦταν δημόσιος ἤ ἰδιωτικός, περιφραγμένος ἤ ἄφρακτος, καί ἄν ὁ Ἰησοῦς ἔμπαινε ἐκεῖ μέ τήν ἄδεια τοῦ ἰδιοκτήτου ἤ ὅπως ἔμπαινε ὁ καθένας πού ἤθελε. Ξέρουμε μόνο ὅτι ὁ Ἰησοῦς πήγαινε ἐκεῖ μέ τούς μαθητές του πολλές φορές, γιατί προφανῶς τό μέρος ἦταν ἥσυχο, ἀπόμερο καί κατάλληλο γιά διδασκαλία, προσευχή καί περισυλλογή. Ἔτσι ὁ Ἰούδας ἦταν σέ θέση νά γνωρίζει ὅτι καί ἐκείνη τήν νύκτα ὁ Ἰησοῦς θά πάει μετά ἀπό τό δεῖπνο ἐκεῖ. Μιά λεπτομέρεια πού ἀποδεικνύει μέ τόν τρόπο της τό ἑκούσιον τῆς θυσίας τοῦ Κυρίου· ὄχι μόνον δέν ἀποφεύγει τόν προδότη, ἀλλά καί σχεδόν τόν διευκολύνει. Ἔτσι, ἐνῶ θά μποροῦσε νά πάει στήν περιοχή πέραν τοῦ Ἰορδάνου, πηγαίνει στόν κῆπο, ὅπου ὁ Ἰούδας ἤξερε ὅτι θά τόν βρεῖ σίγουρα.

Γολγοθά

Τό μέρος ὅπου σταυρώθηκε Ἰησοῦς κατά τόν Ματθαῖο καί τόν Ἰωάννη ὀνομαζόταν «τόπος Γολγοθά» «Κρανίου τόπος», κατά τόν Μᾶρκο «Γολγοθά τόπος» «Κρανίου τόπος», κατά τόν Λουκᾶ ἁπλῶς «Κρανίον». Ἄν ἀφαιρέσουμε τήν προσθήκη τῶν πρώτων «τόπος» πού εἶναι ἑβραϊκός ἰδιωματισμός, μένει τό ὄνομα «Γολγοθά» (ἄκλιτο) ἤ στήν ἑλληνική του μετάφραση «Κρανίον». Πουθενά στήν Καινή Διαθήκη δέν λέγεται ἄν ἦταν ὕψωμα ἤ λόφος, οὔτε ὑπάρχει ἄλλη περιγραφή. Ἀπό τόν Παῦλο πληροφορούμεθα ὅτι τό μέρος βρισκόταν «ἔξω τῆς πύλης», δηλαδή ἔξω ἀπό τά τείχη τῆς Ἰερουσαλήμ καί κοντά σέ μιά πύλη. Ὁ Ματθαῖος καί ὁ Μᾶρκος ἀναφέρουν ὅτι οἱ «παρευρισκόμενοι ἐβλασφήμουν» τόν Ἰησοῦ (Μθ 27,39· Μρ 15,29). Ὁ Ἰωάννης λέει ὅτι πολλοί Ἰουδαῖοι διάβασαν τήν ἐπιγραφή τοῦ σταυροῦ, ἐπειδή «ἐγγύς ἦν τῆς πόλεως ὁ τόπος ὅπου ἐσταυρώθη ὁ Ἰησοῦς». Μόνο ἀπό τό τοπωνύμιο «Κρανίον» μπορεῖ ἴσως κανείς νά συμπεράνει ὅτι ὁ τόπος ἦταν κάπως ὑψηλός, ἄν βέβαια ὀνομάστηκε ἔτσι, ἐπειδή ἔμοιαζε μέ κρανίο καί ὄχι γιά ἄλλη αἰτία (π.χ. τήν εὕρεση ἑνός κρανίου ἤ τήν ὕπαρξη κρανίων, ἀφοῦ ἦταν τόπος ἐκτελέσεων).
Ὅλοι οἱ ὑπαινιγμοί, καθώς καί συνήθεια τοῦ παραδειγματισμοῦ πού ἐπεδίωκαν οἱ ἀρχαῖοι μέ τίς θανατικές ἐκτελέσεις, μᾶς ὁδηγοῦν νά συμπεράνουμε τά ἑξῆς: Ἰησοῦς σταυρώθηκε ἀμέσως ἔξω ἀπό τήν σπουδαιότερη πύλη τῆς Ἰερουσαλήμ, στήν ἄκρη τοῦ κεντρικοῦ δρόμου καί πιθανόν θέση ὅπου στερεώθηκε σταυρός του ἦταν ὑψηλή ὡς ἐξέδρα. Πάντως ὄχι λόφος, γιατί οἱ διαβάτες ἀπό τό δρόμο, πού ἀσφαλῶς βρισκόταν ἐντελῶς κάτω ἀπό τήν ἐξέδρα μποροῦσαν νά βρίζουν τόν ἐσταυρωμένο, ὅπως καί νά διαβάζουν τήν ἐπιγραφή τοῦ σταυροῦ. Κατά πᾶσαν πιθανότητα ἡ θέση τοῦ σταυροῦ ἦταν ἕνα ἁπλό ἀνάχωμα στήν ἄκρη τοῦ δρόμου, καί ὁ τόπος Γολγοθά ἤ Κρανίον δέν ἦταν μόνο αὐτή ἡ φυσική ἐξέδρα, ἀλλά καί ἡ ὅλη περιοχή. Αὐτό ἐπιβεβαιώνεται καί ἀπό τό ὅτι ἐκεῖ κοντά ἦταν καί ὁ κῆπος, ὅπου θάφτηκε ὁ Ἰησοῦς· εἶναι γνωστό ὅτι τά νεκροταφεῖα τόσο τά δημόσια ὅσο καί τά ἰδιωτικά (ὅπως τοῦ Ἰωσήφ ἀπό Ἀριμαθαίας) ἦταν ἀμέσως ἔξω ἀπό τά τείχη.

Σταυρός

σταυρός μποροῦσε νάναι ἕνα ἁπλό δοκάρι μπηγμένο ὄρθιο στή γῆ ἕνα παρόμοιο δοκάρι πού εἶχε ἕνα ἄλλο καρφωμένο ὁριζόντια, ἐντελῶς ἐπάνω σέ σχῆμα Τ λίγο χαμηλότερα σέ σχῆμα †, ὅπως εἰκονίζουμε σήμερα τό σταυρό οἱ χριστιανοί. Ἄν σταυρός ἦταν ἕνας πάσσαλος, τότε τόν σταυρωμένο τόν ἔδεναν μέ τά χέρια σέ κλειστή ἀνάταση καί τίς παλάμες σχεδόν στήν κορυφή τοῦ πασσάλου. Στήν περίπτωση αὐτή ὁ σταυρωμένος πέθαινε μέσα σέ λίγα λεπτά κυρίως ἀπό ἀσφυξία. Ἄν ὁ σταυρός ἦταν σέ σχῆμα Τ ἤ †, τότε ἤ τόν κρεμοῦσαν δένοντας τά χέρια σέ ἔκταση πάνω στήν ὁριζόντια δοκό καί τά πόδια στήν κατακόρυφη, ὁπότε πέθαινε μετά ἀπό πολλές μέρες ἀπό τήν πεῖνα, δίψα καί ἡλίαση, ἤ τόν κάρφωναν πάλι, ὁπότε πέθαινε μέσα σέ δυό περίπου ἡμέρες ἀπό αἱμορραγία, τέτανο καί ἀσφυξία. Στήν τελευταία αὐτή περίπτωση, κατά τήν ὁποία σταυρώθηκε καί ὁ Ἰησοῦς, πέθαινε ὡς ἑξῆς: Κάρφωναν τίς παλάμες του στό ὁριζόντιο δοκάρι μέ δυό καρφιά, ἕνα στήν κάθε μιά, καί τά πέλματά του μαζί ἤ χωριστά μ’ ἕνα ἤ δυό καρφιά. Γιά νά ἐφαρμοστοῦν τά πέλματα στό κατακόρυφο δοκάρι καί νά καρφωθοῦν ἔπρεπε τά γόνατα νά εἶναι πολύ λυγισμένα ὥστε ὁ σταυρωμένος νά πατᾶ στήν κατακόρυφη ἐπιφάνεια τοῦ ξύλου. Καθώς δέ τό σῶμα εἶναι βαρύ, ὁ σταυρωμένος κρεμόταν κάπως καί τά χέρια του μαζί μέ τό σῶμα ἔπαιρναν τό σχῆμα Υ. Οἱ πληγές ἀπό τά καρφιά αἱμορραγοῦσαν, ἀλλά δέν ἦταν καί τόσο σπουδαῖες ὥστε νά πεθάνει γρήγορα. Ἔτσι βασανιζόταν περίπου δύο ἡμέρες. Ἐκεῖνο πού κυρίως τόν βασάνιζε ἦταν ἡ ἀσφυξία. Ὅπως κρεμόταν σέ σχῆμα Υ, τό στῆθος του πιεζόταν ἀπό τίς ὠμοπλάτες, ἔτσι ὥστε νά μήν μπορεῖ νά τό φουσκώσει καί νά ἀναπνεύσει χορταστικά. Γι’ αὐτό κατά μικρά διαστήματα θέλοντας νά ἀναπνεύσει βαθιά ἀναγκαζόταν νά πατᾶ ἰσχυρά στά πόδια, ἀντί νά κρέμεται ἀπό τά χέρια, καί νά ἀνασηκώνεται ὄρθιος μέ τεντωμένα τά γόνατα, ὥστε νά φέρει τά χέρια σέ κανονική ἔκταση καί νά ἀναπνεύσει. Ἔτσι, πότε σηκωνόταν στά πόδια καί ἀνέπνεε, πότε ἔπεφτε ἀπό τόν πόνο τῶν πελμάτων καί κρεμόταν ἀπό τά χέρια καί ἀσφυκτιοῦσε λίγο-λίγο. Ἀπό τήν αἱμορραγία, τόν πόνο, ἀπό τό ὅτι δέν μποροῦσε νά ἀναπνεύσει καλά, ἀλλά καί ἀπό ἄλλους λόγους (πεῖνα, ἡλίαση, κτλ.), ἐξαντλεῖτο τόσο, ὥστε δέν εἶχε τή δύναμη νά σηκωθεῖ καί τότε πέθαινε ἀπό ἀσφυξία. Ὅταν ἤθελαν νά πεθάνει ὁ σταυρωμένος γρήγορα, τοῦ ἔσπαζαν τίς κνῆμες. Ἔτσι δέν μποροῦσε νά σηκωθεῖ καί νά ἀναπνεύσει καί πέθαινε ἀμέσως. Γι’ αὐτό ὁ Πιλᾶτος, ὅταν τό ζήτησαν οἱ Ἰουδαῖοι, ἔδωσε ἐντολή νά σπάσουν τά σκέλη τῶν τριῶν σταυρωμένων ὥστε νά τελειώνουν γρήγορα, γιατί τήν ἄλλη μέρα ἦταν Πάσχα καί δέν ἔπρεπε νά ζοῦν οἱ σταυρωμένοι. Ὁ Ἰησοῦς ὅμως ἦταν τόσο ἐξαντλημένος, ὥστε πέθανε πολύ πιό πρίν ἀπό τήν κανονική ὥρα, μέσα σέ 3 περίπου ὧρες (12-3 μ.μ.). Γι’ αὐτό δέν τοῦ ἔσπασαν τά πόδια, ἐνῶ τῶν ληστῶν, πού ἄργησαν νά πεθάνουν, τά ἔσπασαν. Ἐπειδή στήν ἐξιστόρηση τῆς ἀναστάσεως γίνεται λόγος γιά «τύπους τῶν ἥλων» (σημάδια ἀπό τά καρφιά) στά πόδια καί στίς παλάμες, καί ἀκόμη λέγεται στά Εὐαγγέλια ὅτι πέθανε μέσα σέ τρεῖς ὧρες, καί ὅτι πῆγαν νά τοῦ σπάσουν τίς κνῆμες γιά νά πεθάνει ἀπό ἀσφυξία, ἀβίαστα βγαίνει τό συμπέρασμα ὅτι ὁ Ἰησοῦς σταυρώθηκε μέ τό τελευταῖο αὐτό εἶδος τῆς σταυρώσεως σέ σταυρό σχήματος †, ὅπως καί τόν παριστάνουμε. Προεξεῖχε δέ ἡ κορυφή τῆς κατακορύφου δο†κοῦ (ἦταν δηλαδή † καί ὄχι Τ) καί αὐτό φαίνεται ἀπό τήν πινακίδα τοῦ Πιλάτου, ἡ ὁποία καρφώθηκε στό μέρος ὅπου προεξεῖχε. Βλέπουμε δηλαδή ὅτι ἡ ἑρμηνεία τῆς Κ. Διαθήκης συμφωνεῖ ἀπόλυτα μέ τήν ἐξωτερική ἱερά παράδοση.
(Στέργιος Ν. Σάκκος, ομότιμος καθηγητής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης)

Ανάστα Κύριε, βοήθησον ημίν!


Στα όπλα χριστιανοί! Τον εχθρό μας τον ψηφίσαμε!

ΑΝΑΣΤΑ ΚΥΡΙΕ, ΒΟΗΘΗΣΟΝ ΗΜΙΝ!

Αυτό το Πάσχα είναι αλοιώτικο από όσα έχουμε ζήσει μέχρι σήμερα και εμείς και οι παλαιότεροι από εμάς.

Αυτό το Πάσχα μας μεταγγίζει την ατμόσφαιρα των <Ελεύθερων Πολιορκημένων> και μας κάνει να νοιώσουμε την ψυχολογία των ανθρώπων της Εξόδου του Μεσολογγίου. Μας δίνει την αίσθηση ότι είμαστε πολιορκημένοι μέσα στην Πατρίδα μας, όχι από ένα βάρβαρο εχθρό, που ξέρουμε πως δεν μπορεί να συγκριθή με την Αλήθεια της Παραδόσεώς μας αλλά πολιορκημένοι από ένα ύπουλο εχθρό που θαυμάζουν και υπηρετούν, αυτοί που μας κυβερνούν.

Τώρα, ο εχθρός βρίσκεται μέσα, εντός των τειχών, ντυμένος με τα διακριτικά του Έλληνα, χωρίς, όμως, την ψυχή και την πίστη του Έλληνα. Γι’ αυτό δεν νοιώθουμε την χαρά και τον ενθουσιασμό των Ελεύθερων Πολιορκημένων, που μάχονταν έναν αλλόθρησκο και αλλόφυλο εχθρό, αλλά τη θλίψη και το ψυχικό βάρος αυτού που πρέπει να αντιμετωπίση τον ίδιο του τον αδελφό, τον συνέλληνα, που συντάχθηκε σε όλα με τον εχθρό της Αλήθειας και ταυτίσθηκε με το ήθος του.

Τώρα, νοιώθουμε απόλυτα τον ψαλμωδό: <Ει ο εχθρός ωνείδισέ με, υπήνεγκα αν, και ει ο μισών επ’ εμέ εμεγαλορρημόνησεν εκρύβην αν απ’ αυτού, συ δε άνθρωπε ισόψυχε, ηγεμών μου και γνωστέ μου, ος επί το αυτό εγλύκανάς με εδέσματα, εν τω οίκω του Θεού επορεύθημεν εν ομονοία>!

Αυτό το Πάσχα μας βρίσκει θορυβημένους, αμήχανους, φοβισμένους, γιατί δεν ξέρουμε, ούτε μπορούμε να υποψιασθούμε τι μας ξημερώνει η αυριανή ημέρα. Το μόνο που ξέρουμε είναι ότι δεν γνωρίζουμε την πραγματική αλήθεια για τίποτε από αυτά που γίνονται και συντελούνται στον τόπο μας, ούτε φαίνεται να είναι κανείς διατεθειμένος να μας μιλήση καθαρά και ξάστερα για το τι ακριβώς συμβαίνει, γιατί συμβαίνει και τι σχεδιάζεται ώστε να αντιμετωπισθή η περιπεπλεγμένη και αδιέξοδη κατάσταση που έχει δημιουργηθεί.

Μέσα σ’ αυτήν την αμήχανη σιωπή του ιδιότυπου πολέμου, που ενεργείται όλο και πιο επικίνδυνα στην χώρα μας, η ζωή της Εκκλησίας μας, που σφύζει ιδιαιτέρως τώρα τις ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδος, μας παραλαμβάνει ασυντόνιστους πνευματικά και “χαμένους στον κόσμο μας”, βυθισμένους στον φόβο για τα επερχόμενα στον τόπο μας και στην Οικουμένη ολόκληρη.

* * *

Αυτά που ζούμε σήμερα δεν τα έχει ξαναζήσει ποτέ ο τόπος μας, από τα πανάρχαια χρόνια ως τις πιο δύσκολες περιόδους του 20ου αιώνα, γιατί ποτέ μέχρι σήμερα δεν είχαν βρεθεί Κυβερνήτες που να καταφρονούν τόσο κατάφωρα το ελληνικό πνεύμα και να μάχονται με τόση μανία να εξαλείψουν και την παραμικρή προϋπόθεση που διευκολύνει την πραγμάτωση και βίωση των οδηγιών του Θεού στην καθημερινή, προσωπική και δημόσια ζωή.

Η πολεμική μανία των κυβερνητών μας εναντίον της πίστεως, που είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα του Έθνους μας, δεν είναι απλώς ένα λογικό συμπέρασμα, που προκύπτει αβίαστα μόνο από την πολιτική τους, αλλά και έχει διατυπωθεί με σαφήνεια, ως στόχος του Κυβερνητικού τους προγράμματος.

Το έτος 1992, ο πρώην πρωθυπουργός κ. Σημίτης, στο βιβλίο του με τίτλο “Εθνικιστικός Λαϊκισμός ή Ελληνική πολιτική” στην πρώτη έκδοση και στη σελίδα 75, αναλύοντας τις πολιτικές του θέσεις, αποκαλύπτει ότι βασικός άξονας της πολιτικής του, για την κατά την γνώμη του πρόοδο της Ελλάδος, είναι η ενίσχυση των εχθρών της Εκκλησίας ώστε αυτοί να φέρουν όσο το δυνατόν περισσότερα εμπόδια για να αποτρέψουν τη βίωση της χριστιανικής ζωής. Επειδή δε, διαπιστώνει ότι η ουσία του Έθνους μας είναι η Εκκλησία, στρέφεται και εναντίον αυτής της ιδέας του Έθνους!

Παραθέτουμε τη σχετική παράγραφο κατά γράμμα για να μή θεωρηθούμε συκοφάντες: «Η πολιτική μας είναι να ενισχύσουμε με κάθε τρόπο και με κάθε μέσο την αδιαφορία απέναντι σε εξελίξεις με ιδεολογικό προσανατολισμό, μια χωρίς απήχηση ελληνική χριστιανική παράδοση. Να εμποδίσουμε και να αποτρέψουμε με κάθε κόστος την προσήλωση στην ιδέα του Έθνους και στη χριστιανική παράδοση, που αποδυναμώνει και εγκυμονεί κινδύνους σε μια σύγχρονη παρουσία, που πρέπει να έχει η Ελλάδα»!

Όταν τόσο απροκάλυπτα εμφανίζονται οι προθέσεις και τα αντιχριστιανικά σχέδια των κρατούντων για την εξάλειψη της πίστεως από την ζωή της πατρίδος μας, τότε δεν υπάρχουν περι-θώρια για περιφερειακές μάχες και εξειδικευμένες κριτικές. Τώρα είναι ώρα να σημάνη Πανελλήνιος Συναγερμός και να καλέσουμε τον λαό να πάρη τα πνευματικά όπλα και να απαιτήση την οριοθέτηση του τι σημαίνει να είσαι πραγματικός Έλληνας, γιατί πραγματικός Έλληνας μέχρι χθες εσήμαινε τον Ορθόδοξο χριστιανό. Ακόμη και οι ανά τον κόσμο Ορθόδοξες Εκκλησίες χαρακτηρίζονται αποκλειστικά με την φράση <Ελληνική Εκκλησία>! Όλοι γνωρίζουν την Ελλάδα σαν την μόνη αμιγώς Ορθόδοξη χώρα, όπως όλοι, επίσης, γνωρίζουν ότι η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα στον κόσμο που κυβερνάται –όπως οι δικτατορίες– από την ιδεολογική μειοψηφία της, από μιά δυναμική αντιεκκλησιαστική μειοψηφία, με κοινοβουλευτικό, όμως, μανδύα.

Αυτά που γράφουμε είναι πολύ ήπια και συγκρατημένα, αν αναλογισθή κανείς ότι ο πολύς κόσμος αγνοεί το βάθος της διαβρώσεως που έχει συντελεσθή στην πάλαι ποτέ ευσεβή πατρίδα μας. Αρκεί να αναφερθούμε μόνο σε ένα από τα πολλά προεδρικά διατάγματα που αγνοεί ο Ελληνικός λαός και που, άν γνώριζε, θα έφριττε. Αντλώ από το διαδίκτυο:

<Με το υπ’ αριθμόν 182 Προεδρικό Διάταγμα (22-3-1978), το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο (Κ.Ι.Σ.) έγινε Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου(!) και έχει (και ασκεί) δικαιώματα, τα οποία μόνο το Κράτος μπορεί να ασκήσει. Ειδικότερα, με αυτό το Π.Δ.:

“Το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο (Ελλάδος) δικαιούται να εισπράττει φόρους, για δική του χρήση, από τους εβραίους που διαμένουν στην Ελλάδα, αντί του ελληνικού κράτους»!!!

Με απλά λόγια, κανένας εβραίος δεν πληρώνει φόρο στο ελληνικό δημόσιο, αλλά μόνο στο Κ.Ι.Σ.!!!

Επειδή όμως ο νόμος «επεκτάθηκε», αργότερα, αποφασίσθηκε πως και οι χριστιανοί που μετέχουν στο Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο (σημ.: πολλοί πολιτευτές μεταξύ των άλλων μετέχουν σ’ αυτό), απαλλάσσονται της υποχρεώσεως καταβολής φόρων στο ελληνικό δημόσιο…!!!

Εάν μάλιστα αναλογισθούμε ότι το Κ.Ι.Σ. έχει αυθαίρετα απαγορεύσει ΜΕ ΑΛΥΣΙΔΕΣ τη διέλευση των Ελλήνων από την οδό Μελιδόνη στον Κεραμεικό, όπου στεγάζεται η Συναγωγή και άλλα εβραϊκά διοικητικά κτίρια, σε έναν χώρο όπου βρίσκονται ερείπια του αρχαίου νεκροταφείου του Κεραμεικού, δημιουργούνται πολλά εύλογα ερωτηματικά, αναφορικά με την ταυτότητα αυτών που κατέχουν πραγματικά τα ηνία της εξουσίας στην Ελλάδα…

Το Κ.Ι.Σ. πέραν του γεγονότος ότι μπορεί να δέχεται περιουσίες εβραίων και να φορολογή αυτούς, υποκαθιστώντας το Ελληνικό κράτος, γεγονός πρωτοφανές, είναι παράλληλα απαλλαγμένο και το ίδιο από την καταβολή φόρων, όσον αφορά στη διαχείριση των πόρων του.

Επιπλέον το Κ.Ι.Σ. δεν καταβάλλει κανένα φόρο στο Ελλαδικό κράτος για την απόκτηση, δωρεά, αγορά, οποιασδήποτε κινητής ή ακίνητης περιουσίας, ενώ παράλληλα δικαιούται να εισάγη αδασμολόγητα προϊόντα προς εβραϊκή χρήση.

Κατ’ επέκταση, το Κ.Ι.Σ. έχει συγκροτήσει όπως προκύπτει από τον εσωτερικό του κανονισμό, έναν αυτάρκη και αυτοδιοικούμενο οργανισμό που επεκτείνεται σε όλους τους νομοθετικούς, αστυνομικούς, δικαστικούς, διοικητικούς, θρησκευτικούς, εκπαιδευτικούς, οικονομικούς, κ.α. τομείς, υποδομή η οποία απαιτείται για τη λειτουργία ενός ανεξάρτητου κράτους.

Τα προνόμια τα οποία έχουν παραχωρηθεί από το ελληνικό κράτος στο Κ.Ι.Σ. είναι παράνομα και αντισυνταγματικά, αφού με τον συγκεκριμένο κανονισμό του Κ.Ι.Σ., αυτοβούλως έχει δημιουργηθεί ένα “κράτος εν κράτει” από την ελληνική εβραϊκή κοινότητα.

Και μάλιστα, αυτό το “κράτος” δεν μετέχει σε καμμία υποχρέωση έναντι του ελληνικού κράτους και απλά εισπράττει χωρίς ποτέ να αποδίδη τίποτε προς το ελληνικό δημόσιο>!...

Αυτά πρέπει να αξιολογηθούν σε συσχετισμό με την επιχείρηση “λεηλασίας της Εκκλησίας”, που έχει ξεκινήσει η Ελληνική Βουλή, κατασυκοφαντώντας και διασύροντας την Εκκλησία για να αποστρέψη το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης από τούς πραγματικούς αιτίους της οικονομικής εξαθλιώσεως του λαού και να το στρέψη εναντίον της πνευματικής Μητέρας του Έθνους μας.

* * *

Γι’ αυτά και για άλλα πολλά το περιοδικό μας αισθάνεται την ανάγκη να δώση προτεραιότητα στον αγώνα για την διάσωση της ιδιομορφίας του Έθνους μας, γιατί αυτός ο αγώνας γινόταν πάντοτε, όταν η πίστη του Χριστού ήταν το <κινδυνευόμενον>.

Από τα χρόνια του Μ. Κωνσταντίνου μέχρι χθές, όλοι οι Ρωμηοί ρίχνονταν στη μάχη <για του Χριστού την πίστη την Αγία>!

Θέλουμε να προλάβουμε μερικούς, που ενδέχεται να μας παρεξηγούν επειδή παραμερίζουμε άλλα θεολογικά και εορτολογικά θέματα και επικεντρωνόμαστε σε θέματα που έχει επικρατήσει να χαρακτηρίζονται πολιτικά. Απαντούμε, λοιπόν, στο δυνητικό ερώτημά τους, λέγοντας ότι δεν συμμεριζόμαστε την άποψη πως τα θέματα που θίγουμε είναι πολιτικά, με την έννοια της εμπλοκής μας στην κοσμική εξουσία, αλλά τα θεωρούμε κατ’ εξοχήν πνευματικά, αφού ο πολιτισμός, το φρόνημα των πολιτών, η παιδεία, η ιστορία, η καθημερινή πρακτική, η βιοτή, η τιμιότητα, ο σεβασμός, το ήθος ενός λαού, είναι ο εκφραστής, ο καθρέπτης και ο δείκτης της ποιότητος των πιστευμάτων του και όχι μόνο οι θρησκευτικές ή και οι θεολογικές γνώσεις των ανθρώπων, όταν αυτές δεν μπορούν να αφομοιωθούν και να μεταποιηθούν σε χριστιανική ζωή.

Όταν γράφουμε, λοιπόν, εναντίον εκείνων που δηλητηριάζουν τις πνευματικές ρίζες του λαού μας, εναντίον εκείνων που καλούν τον λαό να απειθήση στις αρχές και στίς επιταγές του Ευαγγελίου και να προσαρμοσθή στά κοιλιόπνευστα κελεύσματα των Διεθνών Κέντρων αποχριστιανισμού της Γης, τότε, πιστεύουμε ότι ο αγώνας μας δίδεται στην καρδιά του εχθρού της Αλήθειας και όχι στο περιθώριο.

Αναμφισβήτητα είναι σπουδαίοι οι αγώνες εναντίον του Οικουμενισμού, εναντίον των αιρέσεων, του πολιτικού γάμου, των ταυτοτήτων, των ολοκληρωτικών ηλεκτρονικών ελέγχων που τρομοκρατούν τους χριστιανούς κ.α. Σ’ αυτούς τους αγώνες συμμετέχω ολόψυχα και ανεπιφύλακτα, με τις μικρές μου δυνάμεις, από τα πρώτα μου ιερατικά χρόνια. Σε μάχες σκληρές και σε καιρούς που αυτά τα θέματα είχαν κατεπείγουσα προτεραιότητα. Γιατί πάντοτε πρέπει να είμαστε άγρυπνοι και να μήν υποστέλλουμε την σημαία του πνευματικού αγώνος ούτε μπροστά στην παραμικρή υποψία νοθείας της πίστεώς μας.

Αλλά αυτή τη στιγμή δεν έχουμε την πολυτέλεια να υπερασπισθούμε το πνευματικό μας “παντεσπάνι”, γιατί αφανίζεται, χωρίς να το πάρουμε είδηση, ολόκληρη η Ορθόδοξη πίστη μας, αφού το επίσημο κράτος έχει αποδυθεί σε καμουφλαρισμένον απηνή διωγμό της Εκκλησιαστικής ζωής. Σήμερα δεν είναι πρώτος εχθρός ο Οικουμενισμός, παρ’ ότι παραμένει βασικός εχθρός. Και δεν είναι πρώτος εχθρός, γιατί σήμερα δεν κυβερνάει την πατρίδα μας το Βατικανό, αλλά αμοραλιστές κυβερνήτες που δεν επιδιώκουν μόνο να τροποποιήσουν την Ορθοδοξία, σύμφωνα με τα αι-ρετικά δόγματα αλλά και να εξαφανίσουν κάθε πράξη, πίστευμα ή και σύμβολο ακόμη που θυμίζει χριστιανισμό.

Πρέπει κάποτε να συνειδητοποιήσουμε ότι οι μάχες δεν δίδονται πάντοτε στο ίδιο μέτωπο, γιατί ο εχθρός αλλάζει και τακτική και σύστημα. Συνεπώς, όταν προσπαθούμε να διαφωτίσουμε τον λαό να αποπέμψη κυβερνήτες, που είναι ξένοι πρός το φρόνημα της Εκκλησίας και να προτρέψη πιστούς ανθρώπους να ασχοληθούν με τα κοινά, τότε ο αγώνας μας προασπίζει την Ορθοδοξία και από όλους τούς υπολοίπους εχθρούς της, αφού οι πιστοί άρχοντες είναι εκείνοι που αναδείχθηκαν σε όλες τις περιόδους της ιστορίας ως υπέρμαχοί της.

Το αντίθετο, όμως, δεν συμβαίνει. Όταν κάνουμε αγώνες μόνο εναντίον του Οικουμενισμού ή ζητιανεύουμε από τους εκάστοτε κρατούντες τα αυτονόητα πνευματικά μας δικαιώματα, αφήνοντας ασήμαντες αντιεκκλησιατικές μειοψηφίες να κυβερνούν, δηλαδή να διαφθείρουν το λαό σε όλους τους τομείς και να υβρίζουν την Εκκλησία, τότε οι όποιοι αγώνες μας υπέρ της ευσεβείας μοιάζουν με γραφικά ξεσπάσματα, που εκτονώνουν τον ψυχισμό μας χωρίς, όμως, να φέρνουν κανένα πρακτικό αποτέλεσμα. Εξ άλλου, είναι γνωστό ότι αυτοί οι κληρικοί που πρωτοστατούν υπέρ του Οικουμενισμού είναι απόλυτα και κατά πάντα εναρμονισμένοι με τούς κρατούντες, αφού είναι πια παγκοίνως γνωστό ότι οι από του αιώνος Οικουμενισταί είναι, συν τοις άλλοις, άνθρωποι χαλαρών πνευματικών αλλά και ηθικών δεσμών!

Η ώρα είναι περασμένη. Όμως το έλεος του Θεού μπορεί και στην περασμένη ώρα να δώση παράταση. Αρκεί να συνειδητοποιήσουμε όλοι τον κίνδυνο σε όλη του την έκταση και να συντονισθούμε απ’ άκρου εις άκρον της Πατρίδος μας σε κοινό αποτελεσματικό αγώνα, με στόχο καίριο, με πόθο ιερό και την αδιάλειπτη ενδόμυχη ικεσία προς τον φιλάνθρωπο Θεόν και Πατέρα μας: <Ανάστα Κύριε, βοήθησον ημίν ένεκεν της δόξης του ονόματός Σου>! <Ανάστησον, Κύριε, την Σκηνήν την πεπτωκυίαν>, την Ελλάδα Σου!

Πρωτοπρ. Βασίλειος Ε. Βολουδάκης

<ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ> Νο. 94

Παναγιώτης Τελεβάντος, Επίκαιρες σκέψεις για Τον Σταυρωθέντα και Αναστάντα Κύριο με αφορμή την ανάγνωση ενός βιβλίου

ΕΠΙΚΑΙΡΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΩΘΕΝΤΑ

ΚΑΙ ΑΝΑΣΤΑΝΤΑ ΚΥΡΙΟ

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΕΝΟΣ ΒΙΒΛΙΟΥ

------------

Χρήστου Κων. Λιβανού, Η Ιστορία φυλλοροεί..., Εκδοσις Ορθοδόξου Ιεραποστολικής Αδελφότητος “Ο Σταυρός”, Αθήναι 2009, σσ. 367.

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

====================

Από χρόνια παρακολουθώ την αρθρογραφία του κ. Χρ. Λιβανού στον “Ορθόδοξο Τύπο”, στη “Θεοδρομία” και σε άλλα χριστιανικά έντυπα και χαιρόμουν ιδιαίτερα για όσα ωραία άρθρα του έτυχε να διαβάσω. Είναι, όμως, η πρώτη φορά που διαβάζω βιβλίο του και θα ήθελα να τον συγχαρώ, με όλη μου την καρδιά, για την ωραία έκδοση που μας χάρισε. Πρόκειται για πολύ καλαίσθητη έκδοση που κοσμείται με δεκάδες έγχρωμες και μαυρόασπρες φωτογραφίες, εικόνες, γκραβούρες και σκίτσα.

ΒΥΖΑΝΤΙΝΕΣ ΟΧΙ “ΦΡΑΓΚΙΚΕΣ” ΕΙΚΟΝΕΣ

_________________

Μια φιλική παρατήρηση: Καλόν είναι να αποφεύγεται η χρήση “φράγκικων” κακόγουστων εικόνων οι οποίες ήταν σε ευρεία χρήση πριν τη δεκαετία του 1970. Τις πλείστες φορές είναι τέχνη πολύ κακής ποιότητας. Το πιο σημαντικό είναι ότι εκφράζει το φρόνημα της σαρκός και όχι του ορθοδόξου πνεύματος που ιστορεί η Βυζαντινή αγιογραφία. Είναι απόλυτα κατανοητό να περιέχονται σε μια έκδοση πίνακες μεγάλων ζωγράφων (Bruegel, Pointer κτλ.), σκίτσα, και φωτογραφίες. Οχι, όμως, “φράγκικες” εικόνες του Κυρίου, της Θεοτόκου ή των Αγίων. Υπάρχουν, δόξα τω Θεώ, υπέροχες αρχαίες βυζαντινές εικόνες και εικόνες μεγάλων σύγχρονων Βυζαντινών αγιογράφων (του Κόντογλου κ.ά.) που μπορούν να χρησιμοποιούνται στις εκδόσεις των ορθόδοξων βιβλίων.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ

________________

Στο περιεχόμενο τώρα: Το βιβλίο είναι λίαν ευανάγνωστο και πραγματεύεται το θέμα των αποκαλυπτικών χρόνων που ζούμε. Αρχίζει με μια ωραία αναφορά στον, εν πολλοίς άγνωστο αλλά και ξεχασμένο, κορυφαίο ακαδημαικό και επιφανή πολιτικό ηγέτη Παναγιώτη Κανελλόπουλο και προβάλλει την άδολη πίστη του προς τον Κύριο. Είναι τόσο ενθαρρυντικό να συνειδητοποιούμε ότι ανέκαθεν υπήρχαν πολιτικοί ηγέτες με ειλικρινή αγάπη προς το Χριστό και την Ορθόδοξη Εκκλησία, σε αντίθεση με τους άθεους και απάτριδες που μας κυβερνούν σήμερα.

ΑΠΟΦΕΥΓΕΙ ΤΙΣ ΤΡΕΙΣ ΚΑΚΟΤΟΠΙΕΣ ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ

______________

Ο κ. Λιβανός μιλά για την εσχατολογία ως άνθρωπος της Εκκλησίας. Αποφεύγει τις τρεις κακοτοπιές που πέφτουν πολλοί που πραγματέυονται το θέμα:

α) Την κατατρομοκράτηση των πιστών χωρίς να τους οδηγούν στη μετάνοια,

β) την προσφυγή σε εγκοσμιοκρατικές πρακτικές που θέλουν να εγκαθιδρύσουν μια χιλιαστικής υφής εγκόσμια βασιλεία.Αρνείται, δηλαδή, να υποκύψει στον τρίτο πειρασμό που υπέβαλε ο διάβολος στον Κύριο: “Θα σου δώσω τα βασίλεια του κόσμου αν πέσεις να με προσκυνήσεις”, και

γ.) την τάση απομόνωσης σε κλειστές κοινότητες “καθαρών” έξω από την Εκκλησία. Δηλαδή, "επειδή ζούμε τον κατακλυσμό της αμαρτίας, σε μέρες χαλεπές και πονηρές, ας εξέλθωμεν και ας αφορισθούμε από τον κόσμο επειδή δεν υπάρχει ελπίδα. Τα πάντα χάθηκαν. Ολα προδόθηκαν. Εμείς μείναμε οι μόνοι εκλεκτοί και πρέπει να περιχαρακωθούμε σε δικές μας καθαρές κοινότητες".

Και οι τρεις πιο πάνω προσεγγίσεις δεν εκφράζουν Ορθόδοξο φρόνημα.

ΕΚΦΡΑΖΕΙ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΑ

_______________

Αντίθετα ο κ. Λιβανός, αντί να καταφύγει σε κάποια από τις πιο πάνω αντορθόδοξες προσεγγίσεις, περιγράφει, με έντονες πινελιές, το μέγεθος και το εύρος της αμαρτίας στον κόσμο. Οι θέσεις, όμως, του καλού συγγραφέα κινούνται στη σωστή προοπτική. Ο αγώνας, διευκρινίζει, θα δοθεί στην Εκκλησία με τα ευαγγελικά μυστήρια και με τις ευαγγελικές αρετές. Το όπλο του Χριστιανού εναντίον της αμαρτίας είναι η Νινευιτική μετάνοια. Διακηρύσει ότι “ο Χριστός εξήλθεν νικών και ίνα νικήση”. Πιστεύει ότι “μείζων ο εν ημίν ή ο εν τω κόσμω” και ομολογεί ότι “οι πύλες του Αδη δεν πρόκειται να κατισχύσουν της Εκκλησίας”. Ετσι, αντί να τρομοκρατήσει τους πιστούς ή να τους προτρέψει σε Εσσιανικά ή χιλιαστικά μοντέλα προτρέπει όλους να ακολουθήσουν τη δοκιμασμένη οδό της Νινευιτικής μετάνοιας και της ελπίδας στον Αναστημένο Κύριο.

ΣΤΗ ΒΑΡΙΑ ΣΚΙΑ ΤΟΥ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΗ

_________________

Μου κάνει εξαιρετική εντύπωση τώρα που ζω έντονα τον αντιοικουμενιστικό αγώνα το εύρος της επίδρασης του π. Αυγουστίνου στη σύγχρονη εκκλησιαστική Ιστορία. Τα χιλιάδες πνευματικά τέκνα που ποδηγέτησε στον Κύριο βρίσκονται σήμερα στην εμπροσθοφυλακή του αγώνα της Εκκλησίας εναντίον του Οικουμενισμού και των άλλων αιρέσεων. Ο κ. Χρ. Λιβανός, όπως και τόσοι άλλοι κληρικοί, μοναχοί και λαικοί, ανήκει στην πλειάδα των ευλογημένων ψυχών που εμπνεύσθηκαν και εμπνέονται από την προσωπικότητα και τους αγώνες του π. Αυγουστίνου, σε όλα τα μήκη και πλάτη, όχι μόνον της Ελληνικής πατρίδας αλλά και της Ομογένειας και της ανά την Οικουμένη Ελληνικής διασποράς.

Γι' αυτό ακριβώς ο καλός συγγραφέας αφιερώνει το βιβλίο του, όπως αναφέρει, στους "δύο πατέρες" του: "Στον αείμνηστο κατά σάρκα πατέρα μου και στον Μητροπολίτη Φλωρίνης Αυγουστίνο. Στον πρώτον οφείλω το ζην. Στον δεύτερο, και στην ιεραποστολική κίνησί του, οφείλω το ζην εν Χριστώ.”